ਫ਼ਾਸਲੇ ਕੁਰਬ ਕੇ ਸ਼ੋਲੋਂ ਕੋ ਹਵਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ !

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਰ ਸੇ ਦੂਰ ਔਰ ਤੂ ਮੇਰੇ ਧਯਾਨ ਮੇਂ ਹੈ

ਸਰੇ ਦੀਵਾਰ ਫ਼ਰੋਜ਼ਾਂ ਹੈ ਅਭੀ ਏਕ ਚਰਾਗ਼

ਐ ਨਸੀਮੇ-ਸਹਰੀ ! ਕੁਛ ਤੇਰੇ ਇਮਕਾਨ ਮੇਂ ਹੈ ?

 

ਦਿਲ ਧੜਕਨੇ ਕੀ ਸਦਾ ਆਤੀ ਹੈ ਗਾਹੇ-ਗਾਹੇ

ਜੈਸੇ ਅਬ ਭੀ ਤੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕਾਨ ਮੇਂ ਹੈ

 

ਖ਼ਲਕਤੇ-ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਹਰ ਜ਼ੁਲਮ ਕੇ ਬਾਵਸਫ਼ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'

ਹਾਯ ਵਹ ਹਾਥ ਕਿ ਅਪਨੇ ਹੀ ਗਿਰੇਬਾਨ ਮੇਂ ਹੈ

 

(ਜ਼ਰਬ=ਸੱਟ, ਬਦਸਤ=ਹੱਥ ਵਿੱਚ, ਕੁਰਬ=ਨੇੜਤਾ,