ਉਹ ਆਪਣੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਮੁਸੱਵਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਬੁਰਸ਼ ਛੋਹਾਂ ਨਾਲ ਵਿਖਾ-ਦਰਸਾ ਰਹੇ ਹੋਣ।

"ਵਕਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਲੋਂ ਅੰਗਿਆਰ ਖੋਹ ਲਏ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਲੂਹ ਬੈਠਾ।"

ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਫਲਸਫ਼ੇ ਭਰੇ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮ ਉਚਾਈ ਤਕ ਲੈ ਗਏ। ਮੈਂ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸਫੇ ਉਥੱਲਦੀ ਗਈ, ਮੈਨੂੰ ਲੇਖਕਾ ਆਪਣੇ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪੰਨੇ ਤਕ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੀ ਪ੍ਰਬਲ ਇੱਛਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ।

ਹੁਣ ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਲਗਾਤਾਰ ਇਕ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਖਸ਼ ਦੀ ਖੋਜ ਵਿਚ ਸਾਂ ਜਿਹੜਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਵਾਕਫ਼ੀਅਤ ਕਰਾ ਦੇਵੇ। ਇੰਡੀਆ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਸੈਂਟਰ ਵਿਚ, ਇਕ ਸਾਹਿਤਕ ਗੋਸ਼ਟੀ ਦੌਰਾਨ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਇਕ ਲੇਖਕ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਾ ਦੇਣ।