ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਰਾਤ ਅੱਧੀ ਬੀਤ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਹਜੇ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਜੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਸੀ।
ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਾਂ ਕਿ ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਸਾਹਵੇਂ ਹੋਣ ਜਾ ਰਹੀ at ਤੈਅ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਝੂਠ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਕ ਅਜੀਬ ਹੀ ਅਬਦੀ ਨੇ ਅੰਦਰ ਖਲਬਲੀ ਜਹੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਓਧਰੋਂ ਸਨ ਪਾਸੇ ਕਰਨ ਲਈ ਬੋਲਿਆ,
"ਆਪਾਂ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਟੋਕਾਂਗੇ ਨਹੀਂ ਜੋ ਵੀ ਕਥਾ ਉਹ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੇਗਾ ਉਹੀ 'ਸਤਿਬਚਨ' ਆਖ ਸੁਣਾਗੇ...
ਏਨੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੋ ਅਜਨਬੀ ਜਹੇ ਬੰਦੇ ਸਾਡੇ ਕੰਨੀ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ 'ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਪੱਗਾਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਵਾਸੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਰੰਗ ਚਿੱਟੇ, ਭੂਰੀਆਂ ਜਹੀਆਂ ਦਾਹੜੀਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਲ ਫੌਜੀ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਟੁਕੜੀ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਜਾਪ ਰਹੇ ਸਨ।
"ਇਹ ਜਰਨਲ ਵੈਂਤਰਾ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥੀ ਬਿਆਨਸ਼ੀ ਹੈ... ਨਪੋਲੀਅਨ ਦਾ ਵਾਟਰਲੂ ਤਕ ਸਾਥੀ ਰਿਹਾ ਵੈਂਤੂਰਾ...' ", ਬਾਬਾ ਭੰਗੂ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ। ਉਹ ਸਾਡੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੇਖ ਕੇ ਜਾਣ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹੇਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਚ ਹਾਂ। "
ਭਾਵੇਂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਸਨ, ਪਰ ਸਾਡੀ ਹੈਰਾਨੀ ਇਸ ਨਾਲ ਘਟਨ ਦੀ ਥਾਂ ਸਗੋਂ ਵਧੀ ਸੀ। ਚੱਲਦੀ ਸਿਖ ਕਥਾ ਵਿਚ ਦੋ ਵਿਦੇਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਆਉਣਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਉਲਝਨ ਵਿਚ ਪਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਬਾਬਾ ਗੁਰਬਖਸ਼ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬਾਬਾ ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਕਥਾ ਉਡੀਕਦੇ ਉਡੀਕਦੇ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਹੀ ਰੂਬਰੂ ਹੋ ਰਹੇ ਸਾਂ।
"ਕਥਾ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀਆਂ ਕੋਲ ਖਲੋਤੇ ਬਾਬੇ ਭੰਗੂ ਦੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
-------
ਨਾਨਕ ਰਾਜੁ ਚਲਾਇਆ ।। (ਭਾਗ 3)
ਬੇਲਿਓਂ ਨਿਕਲਦੇ ਸ਼ੇਰ
ਜਗਦੀਪ ਸਿੰਘ
