ੴ ਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

ਗਉੜੀ ਪੂਰਬੀ, ਰਵਿਦਾਸ ਜੀਉ ॥

ਕੂਪੁ ਭਰਿਓ ਜੈਸੇ ਦਾਦਿਰਾ ਕਛੁ ਦੇਸੁ ਬਿਦੇਸੁ ਨ

ਬੂਝ ॥ ਐਸੇ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਬਿਖਿਆ ਬਿਮੋਹਿਆ, ਕਛੂ

ਆਰਾ ਪਾਰੁ ਨ ਸੂਝ ॥੧॥ ਸਗਲ ਭਵਨ ਕੇ

ਨਾਇਕਾ, ਇਕੁ ਛਿਨੁ ਦਰਸੁ ਦਿਖਾਇ ਜੀ

॥੧॥ਰਹਾਉ॥ ਮਲਿਨ ਭਈ ਮਤਿ ਮਾਧਵਾ ਤੇਰੀ

ਗਤਿ ਲਖੀ ਨ ਜਾਇ ॥ ਕਰਹੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਭ੍ਰਮੁ ਚੂਕਈ,

ਮੈ ਸੁਮਤਿ ਦੇਹੁ ਸਮਝਾਇ ॥੨॥ ਜੋਗੀਸਰ ਪਾਵਹਿ

ਨਹੀ, ਤੁਅ ਗੁਣ ਕਥਨੁ ਅਪਾਰ ॥ ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਕੈ

ਕਾਰਣੈ ਕਹੁ ਰਵਿਦਾਸ ਚਮਾਰ ॥੩॥੧॥

ਪਦ ਅਰਥ : ਕੂਪੁ-ਖੂਹ । ਦਾਦਿਰ-ਡੱਡੂ । ਬਿਦੇਸੁ-ਪਰਦੇਸ । ਬੂਝ-ਸਮਝ, ਵਾਕਫ਼ੀਅਤ । ਐਸੇ-ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ । ਬਿਖਿਆ-ਮਾਇਆ। ਬਿਮੋਹਿਆ-ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੋਹਿਆ ਹੋਇਆ । ਆਰਾ ਪਾਰੁ-ਉਰਲਾ ਤੇ ਪਾਰਲਾ ਬੰਨਾ । ਨ ਸੂਝ-ਨਹੀਂ ਸੁਝਦਾ ।੧।

ਨਾਇਕ-ਹੋ ਮਾਲਕਾ ! ਦਰਸੁ-ਦੀਦਾਰ ।੧।ਰਹਾਉ।

ਮਲਿਨ-ਮਲੀਨ, ਮੈਲੀ । ਮਤਿ-ਅਕਲ । ਮਾਧਵਾ-ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ! ਗਤਿ-ਹਾਲਤ । ਲਖੀ ਨ ਜਾਇ-ਪਛਾਣੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ । ਭ੍ਰਮੁ-ਭਟਕਣਾ । ਚੂਕਈ-ਮੁੱਕ ਜਾਏ । ਮੰ-ਮੈਨੂੰ ।੨।

ਜੋਗੀਸਰ-ਜੋਗੀ+ਈਸਰ, ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਜੰਗੀ । ਕਥਨੁ ਨਹੀ ਪਾਵਹਿ-ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦੇ । ਕੇ ਕਾਰਣੇ-ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ। ਪ੍ਰੇਮ ਕੈ ਕਾਰਣੈ-ਪ੍ਰੇਮ (ਦੀ ਦਾਤਿ) ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ। ਕਹੁ-ਆਖ ।