ੴ ਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥

ਗੂਜਰੀ ਸ੍ਰੀ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਕੇ ਪਦੇ ਘਰੁ ੩

ਦੂਧੁ ਤ ਬਛਰੈ ਥਨਹੁ ਬਿਟਾਰਿਓ ॥ ਫੂਲੁ ਭਵਰਿ,      

ਜਲੁ ਮੀਨਿ ਬਿਗਾਰਿਓ ۱۱۹۱۱ ਮਾਈ ਗੋਬਿੰਦ ਪੂਜਾ

ਕਹਾ ਲੈ ਚਰਾਵਉ ॥ ਅਵਰੁ ਨ ਫੂਲੁ ਅਨੂਪੁ ਨ

ਪਾਵਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਮੈਲਾਗਰ ਬੇਰੇ ਹੈ ਭੁਇਅੰਗਾ॥

ਬਿਖੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਬਸਹਿ ਇਕ ਸੰਗਾ ॥੨॥ ਧੂਪ ਦੀਪ

ਨਈਬੇਦਹਿ ਬਾਸਾ ॥ ਕੈਸੇ ਪੂਜ ਕਰਹਿ ਤੇਰੀ

ਦਾਸਾ ॥੩॥ ਤਨੁ ਮਨੁ ਅਰਪਉ ਪੂਜ ਚਰਾਵਉ ॥

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪਾਵਉ ॥੪॥ ਪੂਜਾ ਅਰਚਾ

ਆਹਿ ਨ ਤੋਰੀ ॥ ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਕਵਨ ਗਤਿ

ਮੋਰੀ ॥੫॥੧॥

ਪਦ ਅਰਥ : ਬਛਰੈ-ਵੱਛੇ ਨੇ । ਥਨਹੁ-ਬਣਾਂ ਤੋਂ (ਹੀ) । ਬਿਟਾਰਿਓ-ਜੂਠਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਭਵਰਿ-ਭਵਰ ਨੇ । ਮੀਨ-ਮੀਨ ਨੇ, ਮੱਛੀ ਨੇ।੧।.

ਮਾਈ-ਹੋ ਮਾਂ ! ਕਹਾ-ਕਿੱਥੇ ? ਲੈ-ਲੈ ਕੇ । ਚਰਾਵਉ-ਮੈਂ ਭੇਟਾ ਕਰਾਂ । ਅਨੂਪੁ-[ਅਨ+ਉਪੁ] ਜਿਸ ਵਰਗਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਸੁੰਦਰ। ਨ ਪਾਵਉ-ਮੈਂ ਹਾਸਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਾਂਗਾ ।੧।ਰਹਾਉ।

ਮੈਲਾਗਰ-[ਮਲਯ+ਅਗਰ ਮਲਯ ਪਰਬਤ ਉੱਤੇ ਉੱਗੇ ਹੋਏ ਚੰਦਨ ਦੇ ਬੂਟੇ । ਬ-ਵੜ੍ਹੇ ਹੋਏ, ਲਪੇਟੇ ਹੋਏ । ਭੁਇਅੰਗਾ-ਸੱਪ । ਬਿਖੁ-ਜ਼ਹਿਰ । ਇਕ ਸੰਗਾ-ਇਕੱਠੇ ।੨।