ਕ੍ਰੋੜੀਏ, ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ, ਭੂਮੀਏ ਜੋਕੋ ਆਵੈ ਸੋ ਪਰਚਾ ਜਾਵੈ। ਸਭੇ ਲੋਕ ਉਸਤਤ ਕਰਨ।

ਇਥੇ ਸਤਿਸੰਗ ਮੰਡਲ ਸਾਜਕੇ ਆਪ ਨੇ ਦੂਜੀ ਉਦਾਸੀ ਕੀਤੀ, ਦੱਖਣ ਨੂੰ ਗਏ। ਐਤਕੀ ਆਪਦੇ ਨਾਲ ਸੈਦੋ ਅਤੇ ਸੀਹੋ ਨਾਮੇ ਦੋ ਸਿਖ ਸਨ। ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਰਦਾਨੇ ਨੂੰ ਪਿਛੇ ਛੋੜ ਗਏ ਸਨ ਕਿ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਵਿਚ ਜੋ ਰਹੁਰੀਤ ਕੀਰਤਨ ਦੀ ਟੋਰੀ ਹੈ ਸੋ ਜਾਰੀ ਰਹੇ ਤੇ ਸਤਿਸੰਗ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਟੁਰਿਆ ਰਹੇ। ਦੱਖਣ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਅਨੇਕਾਂ ਲੋਕ ਤਾਰੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸਥਾਰ ਹੈਨ, ਪ੍ਰੋਜਨ ਸੰਗਲਾਦੀਪ ਦੇ ਉਪਰ ਵਾਰ 'ਜਾਫਨਾਪਟਮ ਤੋਂ ਉਤਰਕੇ ਰਾਜੇ ਸ਼ਿਵਨਾਭ ਨੂੰ ਤਾਰਨ ਦਾ ਸੀ। ਓਥੇ ਗੁਰ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵਿਸਥਾਰ ਹੋਇਆ। ਸੰਗਤ ਬਣੀ, ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮੰਜੀ ਮਿਲੀ ਤੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਉਪਕਾਰੀ ਬੱਦਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਫੇਰ ਥਾਂ ਥਾਂ ਵਸਦੇ ਤੇ ਮਿਹਰਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਆ ਗਏ। ਕੁਛ ਕਾਲ ਰਹਿਕੇ ਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਨਿਹਾਲ ਕਰਕੇ ਫੇਰ ਉਤ੍ਰਾਖੰਡ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਉਦਾਸੀ ਵਿਚ ਬੀ ਮਰਦਾਨਾ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲਿਆ। ਇਸ ਵੇਰੀ ਨਾਲ ਹੱਸੂ ਲੁਹਾਰ ਤੇ ਸੀਹਾਂ ਛੀਂਬਾ ਸੀ। ਆਪ ਪਹਿਲਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਗਏ ਤੇ ਓਥੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਾਰਦੇ ਸੁਮੇਰ ਜਾ ਚੜ੍ਹੇ ਜਿਸਦਾ ਭਾਵ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪ ਮਾਨ ਸਰੋਵਰ ਦੇ ਪਾਸ ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ਦੇ ਜਾ ਨਿਕਟ ਪਹੁੰਚੇ। ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਅਜੇ ਆਪ ਦੀ ਸਿਖੀ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਮਾਨ ਸਰੋਵਰ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾਂ ਨਾਲ ਚਰਚਾ ਹੋਈ ਤੇ ਓਹ ਹਾਰੇ ਤੇ ਓਸ ਸਾਰੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਕੰਨਪਾਟਿਆਂ ਜੋਗੀਆਂ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਉਡ ਗਈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਉਤਰਾਖੰਡ ਦਾ ਚੱਕਰ ਲਾਕੇ ਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦ੍ਰਿੜਾਕੇ ਆਪ ਫੇਰ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਆਏ। ਕੁਛ ਸਮਾਂ