ਵਿੱਦਵਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ

੧੫.      ਵਿਦ੍ਯਾਵਾਨ ਪਰਸਿੱਧ ਤੇ ਗਿਰਾ ਸੁੰਦਰ,

ਵਿੱਯਾ ਅਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਵਿੱਦਯਾ ਦੇਣ ਭਾਈ।

ਐਸੇ ਕਵੀ ਜਿਸ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਨਿਰਧਨ,

ਮੂਰਖ ਆਖੀਏ ਰਾਜੇ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਤਾਈਂ।

ਬਿਨਾ ਦੌਲਤੋਂ ਬੀ ਕਵੀ ਹੈਨ ਰਾਜੇ,

ਬਿਨਾਂ ਸੋਨਿਓ ਬੀ ਮਣੀ ਰਤਨ ਜਾਈ,

ਐਪਰ ਮਣੀ ਦਾ ਮੁੱਲ ਘਟਾਣ ਵਾਲੇ,

'ਖੋਟੇ ਪਾਰਖੂ ਜਗਤ ਅਖਾਂਵਦਾ ਈ॥

 

੧੬.      ਜਿਸਨੂੰ ਚੋਰ ਚੁਰਾ ਨਾ ਸੱਕਦੇ ਨੀ,

ਜਿਹੜਾ ਸੁੱਖ ਹੀ ਸੁੱਖ ਨਿਤ ਦੇਂਵਦਾ ਈ।'

ਜੇਹੜਾ ਦਿੱਤਿਆਂ ਘਟੇ ਨਾ ਵਧੇ ਸਗਮਾ,

ਜੁਗਾਂ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਣਾ ਨਾ ਹੋਵਦਾ ਈ।

'ਵਿਦ੍ਯਾ ਧਨ' ਓ ਸਦਾ ਅਖੁੱਟ ਜਿਹੜਾ,

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰੇ ਏਹ ਘਨ ਮੇਂਵਦਾ ਈ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਭਿਮਾਨ ਨਾ ਕਰੋ ਰਾਜਾ!

ਸਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੌਣ ਮਿਚੇਂਵਦਾ ਈ॥

 

੧੭.      ਨਵੇਂ ਮੱਦ ਦੀ ਧਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਮੱਤੇ,

ਸ਼ਯਾਮ ਸੀਸ ਵਾਲੇ ਹਾਥੀ ਮਸਤ ਤਾਂਈਂ।

ਡੰਡੀ ਕਮਲ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਨਾ ਬੰਨ੍ਹ ਸਕਦੀ,

ਤਾਰ ਕੱਚੀ ਦੀ ਪੇਸ ਨਾ ਰਤੀ ਜਾਈ।

ਮੋਖ ਦਾਤੀ ਪਰਮਾਰਥੀ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ,

ਪੰਡਤ ਮਸਤ ਜੋ ਹੈਨ ਪਰਬੀਨ ਭਾਈ।