ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਅੱਗ ਭਖਦੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੋਂਠ ਵਾਰਸ਼ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਅਖਾਣ ਮੂਜਬ "ਹੇਠੋਂ ਸੁਰਖ ਯਾਕੂਤ ਜਿਉਂ ਲਾਲ ਚਮਕਣ"। ਉੱਜੜੀ ਉੱਜੜੀ ਤੇ ਵੀਰਾਨ ਜੂਹ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਬਹਾਰ ਆਈ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਰ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਮਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੋਰ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਮੇਰੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਧਰ ਆ ਗਈਆਂ। ਜਿਹੜੀ ਸਵਾਣੀ ਮੈਨੂੰ ਮੰਜੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ਉਸੇ ਈ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਤੇ ਭੂਆ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਦੂਜੀ ਮੰਜੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਆਖਿਆ।
"ਨਹੀਂ ਭੈਣ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇਹਨੂੰ ਲੱਭਦੀਆਂ-ਲੱਭਦੀਆਂ ਏਧਰ ਆਈਆਂ", ਮਾਂ ਆਖਿਆ "ਇਹ ਸਵੇਰ ਦਾ ਭੁੱਖਾ ਭਾਣਾ ਰੁੱਸਿਆ ਹੋਇਆ ਏ"।
"ਇਹ ਤੇ ਬੜਾ ਪਿਆਰਾ ਮੁੰਡਾ ਏ" । ਉਸ ਸਵਾਣੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ੍ਹ ਉੱਤੇ ਨਿੱਕੀ ਤੇ ਪੋਲੀ ਜਿਹੀ ਚੂੰਢੀ ਵੱਢ ਕੇ ਆਖਿਆ। "ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਪਕਾਨੀ ਆਂ ਰੋਟੀ" ਨਾਲ ਹੀ ਓਸ ਜ਼ੋਹਰਾ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ, "ਲਿਆ ਨੀ ਜ਼ੋਹਰਾ ਆਟਾ ਗੁੰਨ੍ਹ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਲਈ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾ ਲਿਆ ।"
ਵਾਹ ਮੇਰੀ ਏਨੀ ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਜ਼ੋਹਰਾ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ, ਪਰ ਮਾਂ ਨੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਵਿਗਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਆਖਿਆ "ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਭੈਣ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਆਏ ਓਂ, ਭਾਂਜੜ ਸੰਭਾਲ ਲਓ। ਮੈਂ ਇਹਨੂੰ ਖਵਾਨੀ ਆਂ ਰੋਟੀ। ਨਾਲੇ ਇਹਨੂੰ ਮਨਾਵਣਾ ਵੀ ਤੇ ਹੈ...।
ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਵਾਣੀ ਫੇਰ ਆਖਿਆ, "ਬਹਿ ਜਾ ਭੈਣ ਝੱਟ ਅਸਾਡੇ ਕੋਲ ਵੀ। ਇੱਥੇ ਅਸਾਡੇ ਮੱਥੇ ਈ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਲੱਗਾ ਏ। ਖੌਰੇ ਇਹਦੇ ਮਿਲਣ ਨਾਲ ਈ ਅਸਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਚੰਗੀ ਹੋ ਜਾਵੇ" । "ਅੱਲਾਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਾਗ ਤੇ ਰੰਗ ਲਾਵੇ ।" ਮਾਂ ਦੁਆਵਾਂ ਦੇਂਦੀ ਹੋਈ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹੋਂ ਫੜਕੇ ਉਠਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜ਼ਿੱਦ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੁੱਝ ਟੁੱਟ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਅਡੋਲ ਉੱਠ ਕੇ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਟੁਰ ਆਇਆ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਉੱਥੇ ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਖੋਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਜ਼ੋਹਰਾ ਦੀ ਇੱਕ ਝਲਕ ਨਾਲ ਈ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਭੁੱਲਿਆ-ਭੁੱਲਿਆ ਤੇ ਗੁਆਚਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦਾ ਫਿਰਨਾ ਵਾਂ। ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਹਰ ਸ਼ੈ ਉੱਤੇ ਪੂਰੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਹਰਾ ਤੋਂ ਅੱਡ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਂਵਦਾ। ਲਗਦਾ ਸੀ ਸਾਰੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਜ਼ੋਹਰਾ ਦਾ ਹੁਸਨ ਖਿੱਲਰ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਏ।
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਨਵੀਓ ਨਵੀਂ ਬਹਾਰ... ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਵਾਲ ਉੱਭਰੇ। "ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਏ ? ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼ੈਅ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਜੀਅ
