ਜਾਪਦਾ ਏ ਤਾਂ ਈ ਤੇ ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਏ।"

“ਨਹੀਂ ਭਾਬੀ, ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਇਹ ਜਿੰਨ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਵਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।"

"ਹਾਏ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂ", ਭਾਬੀ ਜ਼ਮੀਲਾ ਆਪਣੇ ਲਾਲ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਠੰਡੀ ਉੱਤੇ ਉਂਗਲੀ ਰੱਖਦਿਆਂ ਆਖਿਆ, "ਵੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਜਿੰਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ ? ਕੌਣ ਏ ਉਹ ?"

“ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਭਾਬੀ। ਤੂੰ ਏਨਾ ਦੱਸ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਈ । ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਏਨੀ ਮਿੱਠੀ ਹੁੰਦੀ।”

"ਹਾਏ ਵੇ ਦੇਵਰਾ, ਬੜਾ ਪਾਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏਂ । ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਿੰਨ ਬਣ ਕੇ ਚਿੰਬੜ ਗਈ ਤਾਂ ਫੇਰ ਕੀ ਬਣੂੰ ?

"ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਾ ਬਣੂੰ । ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਫੀ ਪੀਰ ਆਪੇ ਸੋਟਿਆਂ ਨਾਲ ਕੱਢ ਲੈਸੀ ਏਸ ਜਿੰਨ ਨੂੰ ।"

"ਬੜਾ ਡਰਾਵਾ ਦੇਨਾ ਏਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਫੀ ਪੀਰ ਦਾ। ਮੈਂ ਤੇ ਆਪ ਉਹਦੀ ਪੀਰ ਆਂ।"

ਫੇਰ ਆਪੇ ਈ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ, "ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤੇ ਭੁੱਲ ਈ ਗਈ ਸਾਂ... ਸੱਚੀਂ ਦੇਵਰਾ, ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤੇ ਮੇਰਾ ਚੇਤਾ ਖਿੱਲਰ ਪੁੱਲਰ ਜਾਂਦਾ ਏ । ਤੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਸੀ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕੀ ਕਰੀ ਜਾਨੀ ਆਂ”, ਉਹ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।

"ਨਾ ਭਾਬੀ, ਤੇਰਾ ਚੇਤਾ ਨਹੀਂ ਖਿੱਲਰਦਾ, ਤੇਰੇ ਖਿੱਲਰੇ ਹਾਸੇ ਚੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ।"

"ਵਾਹ ਵੇ ਦੇਵਰਾ, ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਜਾਵਾਂ, ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਹਾਸੇ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ, ਸਹੁੰ ਰੱਬ ਦੀ, ਜੀਅ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ।"

ਭਾਬੀ ਜ਼ਮੀਲਾ ਹਾਸੇ ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮ ਲਿਆ। ਉਹਦੇ ਸੱਜਰੇ ਧੋਤੇ ਖਿੱਲਰੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖੁਸ਼ਬੋ ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਨਸ਼ਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਭੁੱਲਾ ਹੋਇਆ ਜਾਪਿਆ। ਪੌਡਰ ਤੇ ਖੁਸ਼ਬੋ ਦੀ ਸ਼ੌਕੀਨ ਭਾਬੀ ਜਮੀਲਾ ਕੋਲੋਂ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਪਿਛਾਂਹ ਹਟਿਆ ਤਾਂ ਓਸ ਬਾਹੋਂ ਫੜ ਕੇ ਆਖਿਆ:

"ਤੇਰਾ ਭਰਾ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਦਾ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਨਹੀਂ ਗਿਆ। ਕੁੱਝ ਖਾਵਣ ਲਈ ਆਟਾ ਦਾਣਾ ਉਧਾਰ ਲੈਣ ਗਿਆ ਏ, ਖ਼ੌਰੇ ਮਿਲੇ ਨਾ ਮਿਲੇ। ਅਸਾਂ ਸਵੇਰ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਆਂ, ਭੁੱਖਾ ਈ ਗਿਆ ਏ।" ਭਾਬੀ ਜਮੀਲਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਥਰੂ ਆ ਗਏ। ਤਰਲਾ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਜਿਵੇਂ, ਆਖਿਆ, "ਜਾਹ, ਦੁੱਧ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜ ਲਿਆ, ਚਾਹ ਈ ਬਣਾ ਲਵਾਂ।"

ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਇਹ ਹੱਸਦੇ ਖੇਡਦੇ ਖੁਸ਼ ਤੇ ਸੋਹਣੇ ਮੁੱਖੜੇ ਵੀ ਫ਼ਾਕੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲ਼ੇ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੌਖੇ ਹਾਲ ਵਾਲੇ ਸਮਝਦੇ ਨੇ।

ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਨਕਦ ਤਨਖ਼ਾਹ ਤਾਂ ਮਿਲਦੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਫੇਰ ਇਹ ਅਸਾਡੇ ਘਰੋਂ ਰੋਜ਼ ਸੇਰ ਦੁੱਧ ਲੈਂਦੇ । ਪੈਸੇ ਰੋਜ਼ ਨਕਦ ਈ ਦਿੰਦੇ ਨੇ। ਅਸਾਡੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਚੰਗਾ ਖਾਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਤੇ ਚੰਗਾ ਹੰਢਾਂਵਦੇ, ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਦੇ ਸਨ । ਅਸਾਂ ਰਾਹਕ ਤਾਂ ਐਸੇ ਜੀਵਨ ਦੀ