ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਵਕਤ ਮਿਲਦਾ ਮੈਂ ਚਾਚੇ ਅੱਲਾ ਦਿੱਤੇ ਕੋਲੋਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਸੁਣਿਆਂ ਕਰਦਾ ਸਾਂ । ਫੇਰ ਸੋਚਦਾ, ਫਿਲਮ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਕੌਣ ਜੋੜਦਾ ਏ। ਫਿਲਮ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਫਿਲਮ ਵੇਖਣਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਰੀਝ ਬਣ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਅਸਾਡਾ ਵਾਹ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਖਚਰੇਟ ਤੇ ਬੇਈਮਾਨ ਆੜ੍ਹਤੀ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਹਿਰੀ ਗਾਹਕਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਗਾਡੀਆਂ ਦੇ ਮਾਲ ਵਿੱਚ ਨੁਕਸ ਪਾ ਕੇ ਧੱਕੇ-ਧੱਕੀ ਰਕਮ ਘਟਾ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਆੜ੍ਹਤੀ ਗਾਡੀਆਂ ਨੂੰ ਦਬਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਕਰਜ਼ਾ ਵੀ ਦਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਗਾਡੀਆਂ ਨੂੰ ਮੰਦਾ ਤੇ ਕੌੜਾ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਬੇਵੱਸ ਤੇ ਮਸੂਮ ਗਾਡੀ ਏਥੇ ਵੀ ਜ਼ਬਰ ਹੀ ਸਹਿੰਦੇ ਤੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।
ਆੜ੍ਹਤੀ ਦੇ ਭੈੜੇ ਰਵੱਈਏ, ਮੰਦਾ ਬੋਲਣ ਪਾਰੋਂ ਜੇ ਕੋਈ ਗਾਡੀ ਦੂਜੀ ਆੜ੍ਹਤ ਉੱਤੇ ਮਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉੱਥੇ ਵੀ ਇਹ ਹਾਲ ਸੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਾਹਕਾਂ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਗਾਡੀਆਂ ਦਾ।
ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਮਨ ਬਹੁਤ ਸੜਿਆ ਕਰਦਾ। ਅੰਦਰ ਈ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਅੱਗ ਮੱਚੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਗੁਫਤਗੂ ਵਿੱਚ ਕਾਹਲ ਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਬੇਗਾਨਾ ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਰਹਿਣਾ ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਬਣਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਅਦਬ, 'ਲਿਹਾਜ਼', ਮੁਰੱਵਤ ਤੇ ਚੰਗੇ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ ਜਜ਼ਬੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁੱਕਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ।
ਫੇਰ ਮੇਰੀ ਐਸੀ ਹਾਲਤ ਹੋਈ ਕਿ ਜਦ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਂਵਦਾ ਤਾਂ ਬੇਵਸੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਅੱਥਰੂ ਨਿੱਕਲ ਆਂਵਦੇ ਸਨ । ਕਈ ਕਈ ਦਿਨ ਤੱਕ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਰੋਵਣ ਵਾਲੀ ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਅੰਦਰ ਈ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਅੱਗ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਸਾੜਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕਿਧਰੇ ਨੱਸ ਜਾਵਾਂ, ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਵਾਂ । ਪਰ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵਾਂ ? ਕੁੱਝ ਮਲੂਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਕੋਈ ਰਾਹ ਤੇ ਮੰਜਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਜ਼ੋਹਰਾ ਦੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਯਾ ਉਹਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨਾਲ ਝੱਟ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਝੱਟ ਪਲ ਤੇ ਨਹੀਂ ਨਾ। ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਤੇ ਅੱਕ ਦੇ ਬੂਟੇ ਵਾਂਗਰ ਕੌੜਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਜ਼ਹਿਰ ਭਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਅਸਾਡੇ ਘਰ ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਆਏ । ਮਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਗੁੜ ਵਾਲ਼ੇ ਚੌਲ ਪਕਾਏ। ਮਾਂ ਕਿਉਂ ਖੁਸ਼... ਇਹ ਜਾਨਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ । ਸ਼ਾਮ ਪੈ ਗਈ ਸੀ । ਅਸਾਨੂੰ ਕਾਹਲ ਸੀ ਕਿ ਵੇਲ਼ੇ ਨਾਲ ਗੱਡ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਲਹੌਰ ਅੱਪੜੀਏ।
