1971 ਵਿਚ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਕੈਲੇਫੋਰਨੀਆ ਦੇ ਪ੍ਰਫੈਸਰ ਅਲਬਰਟ ਮੇਹਰਾਬਿਆਨ ਨੇ ਇਕ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਜਿਹੜੀ ਅੱਜ ਵੀ ਸਹੀ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ ਇਸਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋਈ ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਸ਼ਬਦ ਰਾਹੀਂ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੰਕੇਤਾਂ ਦੇ ਅਸਰ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਸਾਰੀ ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਇਕ ਮਾਡਲ ਬਣਾਇਆ ਜਿਹੜਾ ਇਤਨਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਸਹੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝਣ ਦਾ, ਸਭ ਤੋਂ ਸਹੀ ਮਾਡਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸੰਕੇਤ ਜਾਂ ਸੁਨੇਹੇ ਦਾ ਮਤਲਬ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਖੋਜ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੰਪਰਕ ਤੇ ਸੂਚਨਾਵਾਂ ਦੇ ਸੰਚਾਰ (Communication) ਵਿਚ ਤਿੰਨ ਹਿੱਸੇ ਸਾਬਤ ਕੀਤੇ—ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ, ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਸ਼ਬਦ। ਇਸ ਖੋਜ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਮੇਹਰਾਬਿਆਨ ਨੇ ਹੁਣ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ 55-38-7 ਦਾ ਮਾਡਲ ਬਣਾਇਆ। ਇਹ ਮਾਡਲ ਸਾਨੂੰ ਦਸਦਾ ਹੈ:

• ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਲ ਦਾ 55 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਮਤਲਬ ਨਜ਼ਰ ਆਣ ਵਾਲੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਇਸ਼ਾਰੇ, ਮੁਦਰਾ ਉੱਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਣ ਵਾਲੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਹਨ।
• ਗਲਬਾਤ ਦਾ 38 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਮਤਲਬ, ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੁਣਾਂ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਭਾਵ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਢੰਗ— ਲਹਿਜਾ, ਸੁਰ ਅਤੇ ਰਫਤਾਰ।
• ਗਲਬਾਤ ਦਾ ਬਾਕੀ 7 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਭਾਵ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਖੋਜ ਨੇ ਇਕ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਨਤੀਜਾ ਦਿੱਤਾ:

ਸਿਆਣੀ ਗੱਲ

ਸਾਡੀ ਗਲਬਾਤ ਦਾ 93 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਮਤਲਬ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।

ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਪ੍ਰਥਮ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇਣ ਦਾ ਜੋ ਅਤਿ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ 20 ਸਕਿੰਟ ਤੋਂ 3 ਮਿੰਟ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ ਇਹ ਚੀਜ਼ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ—ਨਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕੀ ਹਾਂ।

• ਜਦੋਂ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਸ਼ਬਦਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿਣ ਦੇ ਢੰਗ ਵਿਚ ਸਮਰੂਪਤਾ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦੇ ਢੰਗ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਨਾ ਕਿ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੇ।
• ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਸ਼ਬਦ-ਹੀਣ ਗੱਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਿਹੜੀ ਅਚੇਤ ਮਨ ਸਾਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।