ਕੱਦ ਦੇ ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੰਨ ਦਾ ਪੜਦਾ ਪਾੜ ਘੱਤਿਆ। ਮੈਂ ਮਨ 'ਚ ਧਾਰ ਲਿਆ ਕਿ ਪੁੱਤ ਸਮਾਂ ਆਉਂਣ ਦੇ ਇਹ ਭਾਜੀ ਜ਼ਰੂਰ ਮੁੜੇਗੀ।

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਸ਼ਾਮ ਖੇੜੇ ਸਕੂਲ 'ਚ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਦੋ ਵਾਰ ਮੈਂ ਹਾਕੀ ਦੀ ਟੀਮ ਨਾਲ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਪੱਧਰ (ਉਸ ਸਮੇਂ ਫਰੀਦਕੋਟ) ਵੀ ਖੇਡ ਆਇਆ ਸੀ ਪਰ ਦੋਵੇਂ ਵਾਰ ਐਨੇ ਗੋਲ ਖਾ ਕੇ ਪਰਤੇ ਕਿ ਗੋਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀਹ ਜਣਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਖਾਧੇ ਕੇਲੇ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹੇ ਪੈ ਗਏ। ਦਸਵੀਂ 'ਚ ਆ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਬੋਝ ਸਿਰ ਪੈ ਗਿਆ ਪਰ ਸਕੂਲੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਫਿਲਮਾਂ ਵੇਖਣੀਆਂ ਤੇ ਚਿਲਮਾਂ ਪੀਣੀਆਂ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਈਆਂ। ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੀ ਦੱਬ ਕੇ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਜੰਗ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਟਿਊਸ਼ਨ ਰੱਖ ਲਈ। ਮਾਸਟਰ ਜੰਗ ਬੇਸ਼ੱਕ ਪੈੱਗ ਦਾ ਡਾਹਢਾ ਠਰਕੀ ਸੀ ਪਰ ਹਿਸਾਬ ਵਿਸ਼ੇ ਦਾ ਉਹ ਮਾਹਰ ਸੀ । ਸਾਡੀ ਜੁੰਡਲੀ 'ਚੋਂ ਦਸਵੀਂ ਮੈਂ ਹੀ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਬਾਕੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ 'ਭਗੌੜੇ' ਸਾਥੀ ਰਿੜ੍ਹ ਗਏ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜੰਗ ਜਿੱਤਣ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸੀ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਖਿੱਚ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦੇ ਕੀੜੇ ਦੇ ਕੱਟੇ ਐਕਟਰ ਨੂੰ ਬੰਬੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।