ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਭਟਕਣ

ਕੁਝ ਦਿਨ ਵੀ ਪੈਰ ਘਰ ਨਾ ਟਿਕੇ ਤੇ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਆ ਗਿਆ ਪਰ ਮਲੋਟ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਕੁਝ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਸਾਫ਼ ਦਿੱਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਅਤੇ ਮਹਾਂਬੀਰ (ਦੋਵੇਂ ਸਕੇ ਭਰਾ) ਦੇ ਨਾਂ ਦਾ ਸੂਰਜ ਇਸ ਇਲਾਕੇ 'ਚ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਨਸ਼ਾ ਆਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਨਸ਼ੇੜੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 'ਚ ਵੀ ਅਥਾਹ ਵਾਧਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਸ਼ੇੜੀਆਂ 'ਚ ਹੀ ਜਾ ਰਲਿਆ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਪੀਂਦਾ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਪਰਤ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੈਪਸੂਲਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੈਰੀਸੋਮਾ ਗੋਲੀਆਂ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਸੂਈ ਫੇਰ ਵੀਹ-ਵੀਹ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ 'ਤੇ ਜਾ ਅੱਪੜੀ। ਹੁਣ ਕੈਰੀਸੋਮਾ ਗੋਲੀ ਦੀ ਵੀ ਖ਼ਪਤ 100 ਤੋਂ ਉੱਤੇ ਸੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀ। ਮੈਂ ਜੀਣ ਵੱਲ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ। ਚੌਵੀਂ ਘੰਟਿਆਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਵੀ ਸਾਹ ਨਸ਼ੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਨਾ ਆਉਂਦਾ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੋ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਅੱਧੀ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲੱਗਿਆਂ ਪੀਂਦਾ। ਇੱਕ ਸਵੇਰੇ ਨਿਰਣੇ ਕਾਲਜੇ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਮਾਤਾ (ਮਾਂ) ਤੋਂ ਭੁੱਕੀ ਵੀ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਮੰਗਵਾਉਦਾ । ਭੁੱਕੀ ਮਿਲਣ 'ਚ ਕੋਈ ਔਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਇਲਾਕਾ ਹਰਿਆਣਾ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀ ਹੱਦ 'ਤੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਭੁੱਕੀ ਵੀ ਆਟੇ ਵਾਂਗ ਘਰ-ਘਰ ਦੀ ਉਪਲੱਬਧਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਸ਼ਾ ਕਰਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੜਕ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦਾ ਤੇ ਕਈ ਕਈ ਘੰਟੇ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ, ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਹਾਈਵੇ 'ਤੇ ਵੀ ਡਿੱਗਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਜਾਣਕਾਰ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਬੱਸ 'ਤੇ ਲੱਦ ਦਿੰਦੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਅਕਸਰ ਕਿ ਲੋਕ ਚੁੱਕ ਕੇ ਘਰ ਛੱਡਕੇ ਆਉਂਦੇ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਸਿਵਾਏ ਨਸ਼ੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਿਆ। ਕਈ ਕਈ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਨਾ ਖਾਂਦਾ । ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਜਾਂਦੇ। ਮੈਂ ਹਰੇਕ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਾਲੇ ਕੋਲੋਂ ਪੈਸੇ ਮੰਗਦਾ। ਪੰਜ, ਦਸ, ਵੀਹ ਰੁਪੈ ਮੇਰੀ ਹੈਸੀਅਤ ਰਹਿ ਗਈ। ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਉਹ ਭਿਖ਼ਾਰੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਵੀ ਸਨ ਕਿ ਕਿਤੇ ਨਾਂਹ ਕਰਨ 'ਤੇ ਸੱਟ ਹੀ ਨਾ ਮਾਰ ਦੇਵੇ। ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਹੀ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ। ਕਈ ਕਈ ਹਫ਼ਤੇ ਨਹਾਉਂਦਾ ਨਾ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਮੁਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ। ਕੱਪੜੇ ਪਾਟੇ ਤੇ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਚੱਪਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਜਿੱਥੇ ਬਹਿੰਦਾ ਉੱਥੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ। ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਾਲੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਅੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਕਈ ਤਾਂ ਚਾਹ ਵੀ ਨਾ ਦਿੰਦੇ। ਕੁਝ ਮੁਫ਼ਤ 'ਚ ਵੀ ਪਿਆ ਦਿੰਦੇ ਕਿ ਮਗਰੋਂ ਲਹਿ ਜਾਵੇ। ਕਈ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਝਗੜਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ। ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਹਫਤਾ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਉਹੀ ਹੁਣ ਟਿੱਚ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਲੜਾਈਆਂ ਤੇ ਲੋਕ ਨਸ਼ਾ ਪਿਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ