ਦੂਜੀ : ਪਰ ..ਰ.. ਰ.. ।

ਪਹਿਲੀ ਪਰ ਕੀ.. ੀ.. ੀ.. ।

ਦੂਜੀ: ਅੱਜ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ।

ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ !!

ਪਹਿਲੀ : ਫਿਰ?

ਦੂਜੀ : ਮੂੰਹ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਟੱਡੇ ਹੋਏ!

ਭੁੱਖੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਬਣੀਆਂ ਟੈਏ!

ਪਹਿਲੀ : ਫਿਰ?

ਦੂਜੀ: ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਖਾ ਕੇ ।

ਨਿਕਲਿਆ ਅੰਦਰੋਂ ਦਾਤਰ ਲੈ ਕੇ।

ਪਹਿਲੀ : ਪਰ ਕੀ ਕਰੇਗਾ ? ਕਿੱਥੇ ਜਾਏਗਾ ?

ਅੰਨ ਉਹ ਕਿੱਥੋਂ ਲਿਆਏਗਾ ?

ਦੂਜੀ : ਹਾਂ ਅੰਨ ਤੇ ਸਾਰਾ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ !

ਪਹਿਲੀ : ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ!

ਦੂਜੀ : ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਖਾ ਲਿਆ!

ਦੋਵੇਂ: (ਇਕੱਠੀਆਂ ਪਿੱਟਦੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ) ਖਾ ਲਿਆ ! ਖਾ ਲਿਆ | ਖਾ ਲਿਆ !

ਅੰਨ ਸਾਰਾ ਅਸਾਂ ਖਾ ਲਿਆ ! ਅੰਨ ਸਾਰਾ ਅਸਾਂ ਖਾ ਲਿਆ !

(ਥੋੜ੍ਹਾ ਰੁਕ ਕੇ)

ਧਰਤੀ ਦਾ ਹੁਣ ਸੀਨਾ ਪਾਟੇ !

ਪੰਛੀ ਨਾ ਹੁਣ ਭਰਨ ਫਰਾਟੇ!

ਪੰਛੀ......

(ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਦਾ ਵਕਫ਼ਾ। ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਦੁੱਖ ਡਰ ਤੇ ਕੁਝ ਅਣਹੋਣੀ ਵਾਪਰਨ ਦੀ ਗੰਧ ਹੈ ।)

ਪਹਿਲੀ : ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਹੁਣ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰੇਗਾ?

ਦੂਜੀ: ਕਿੱਥੋਂ ਪੈਦਾ ਅੰਨ ਕਰੇਗਾ ?

ਪਹਿਲੀ : ਹਾਏ ਨੀ ਭੈਣਾਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ!

ਦੂਜੀ : ਸਾਰਾ ਦੁੱਖ ਏਸੇ ਜੱਗ ਦਾ ਹੈ!

ਪਹਿਲੀ ਕੌਣ ਦੱਸੇ ਜੱਗ ਦੀ ਸਾਰ ਕੁੜੇ!

ਦੂਜੀ ਇਹ ਕਲਯੁੱਗ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਕੁੜੇ!

ਪਹਿਲੀ : ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਕੁੜੇ!