9. ਬਿਨਫਸ਼ਾਂ ਦਾ ਫੁੱਲ

ਬਿਨਫਸ਼ਾਂ ਦੇ ਡਾਢੇ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਫੁੱਲ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿਚ ਅਸੈ (ਖੁਦਰੌ) ਤੇ ਮੈਦਾਨੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿਖੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਲਗਾਏ ਹੋਏ ਸਿਆਲੇ ਵਿਚ ਖਿਲਦੇ ਹਨ, ਪਹਾੜਾਂ ਵਿਚ ਏਹ ਨਜ਼ਰ ਨ ਖਿਚਣ ਵਾਲੇ ਢੰਗ ਉੱਗਦੇ ਵੱਧਦੇ ਹਨ, ਫਿਰ ਵੀ ਲੋਕੀਂ ਜਾ ਤੋੜਦੇ ਹਨ, ਇਸਦੇ ਟੁੱਟਣ ਸਮੇਂ ਦੇ ਦਿਲ ਤਰੰਗ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਤਰਾਂ ਵਿਚ ਅੰਕਿਤ ਹਨ :-

ਮਿਰੀ ਛਿਪੀ ਰਹੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰ,

ਮੈਂ ਨੀਵਾਂ ਉੱਗਿਆ;

ਕੁਈ ਲਗੇ ਨ ਨਜ਼ਰ ਟਪਾਰ,

ਮੈਂ ਪਰਬਤ ਲੁੱਕਿਆ,

ਮੈਂ ਲਿਆ ਅਕਾਸ਼ੋਂ ਰੰਗ

ਜੁ ਸ਼ੋਖ਼ ਨ ਵੰਨ ਦਾ;

ਹਾਂ, ਧੁਰੋਂ ਗ਼ਰੀਬੀ ਮੰਗ,

ਮੈਂ ਆਯਾ ਜਗਤ ਤੇ ।

ਮੈਂ ਪੀਆਂ ਅਰਸ਼ ਦੀ ਤ੍ਰੇਲ,

ਪਲਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਖਾ;

ਮੇਰੀ ਨਾਲ ਚਾਂਦਨੀ ਖੇਲ,

ਰਾਤਿ ਰਲ ਖੇਲੀਏ ।

ਮੈਂ ਮਸਤ ਆਪਣੇ ਹਾਲ,

ਮਗਨ ਗੰਧਿ ਆਪਣੀ;

ਹਾਂ, ਦਿਨ ਨੂੰ ਭੌਰੇ ਨਾਲ

ਬਿ ਮਿਲਨੋਂ ਸੰਗਦਾ ।

ਆ ਸ਼ੋਖ਼ੀ ਕਰਕੇ ਪੌਣ

ਜਦੋਂ ਗਲ ਲੱਗਦੀ,

ਮੈਂ ਨਾਹਿੰ ਹਿਲਾਵਾਂ ਧਉਣ

ਵਾਜ ਨ ਕੱਢਦਾ ।

ਹੋ, ਫਿਰ ਬੀ ਟੁੱਟਾਂ, ਹਾਇ !

ਵਿਛੋੜਨ ਵਾਲਿਓ ।

ਮੇਰੀ ਭਿੰਨੀ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਇ

ਕਿਵੇਂ ਨ ਛਿੱਪਦੀ ।

ਮਿਰੀ ਛਿਪੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਚਾਹਿ,

ਤਿ ਛਿਪ ਟੁਰ ਜਾਣ ਦੀ;

ਹਾ, ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਨਾਂਹਿੰ,

ਮੈਂ ਤਰਲੇ ਲੈ ਰਿਹਾ ।