ਆਸੰਙ
ਨ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਰਹੀ ਆਸੰਙੁ ਨ ਮਨ ਮੇਰੇ ਰਹੀ ਆਸੰਙ,
ਵਿਛੋੜੇ ਨਿੱਤ ਜਰ ਹੈ ਰਹੀ ਖਰਦੀ ਸਦਾ ਆਸੰਙ।
ਹੈ ਦਿਲ ਸੁਹਣੇ ਦਾ ਪੰਘਰੇ ਨਾ? ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਯਾਰ ਨਾ ਪਾਸੰਙ
ਕਿ ਤੇਲਾਂ ਮੈਂ ਹਾ ਜਿਸ ਤਕੜੀ ਪਿਆ ਵਿਚ ਓਸ ਦੇ ਪਾਸੰਙ।
ਚਹੇ ਹੈ ਕੁੱਝ ਬੀ ਸਹੀਓ ਮਿਰੇ ਤਨ ਮਨ ਨ ਹੈ ਆਸੰਙ
ਸੁੰਞੀ ਆਸੰਙ ਤੋਂ ਹਾਲਤ ਰਹੀ ਆਸੰਝ ਨ ਹੈ ਪਾਸੰਙ।
ਹੁਣ ਆਸੰਝ ਸੁਨ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ ਬਿਰਦ ਅਪਨਾ ਸੰਮ੍ਹਾਲੇ
ਜੀ ਭਰੋ ਆਸੰਙ ਅਪਣੀ ਆ ਨ ਲਾਵੈ ਦੇਰ ਹੁਣ ਪਾਸੰਙ।
(ਕਸੌਲੀ 28-8-50)
