ਸਨ। ਜਪਨਾਮ ਡੀ. ਐੱਮ. ਕਾਲਜ ਦਾ ਸੀਨੀਅਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸੀ। ਚੱਲਦੇ ਫ਼ਿਰਦੇ ਘਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ। ਉਸ ਦੇ ਕਤਰੀ ਦਾੜ੍ਹੀ, ਚੱਕਵੀਂਆਂ ਮੁੱਛਾਂ, ਕੱਦੋਂ ਲੰਬਾ ਅਤੇ ਰੰਗ ਦਾ ਕਣਕਵੰਨਾਂ ਹੀ ਸੀ। ਸਟੂਡੈਂਟਸ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਡਰਾਮਿਆਂ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈਂਦਾ ਸੀ । ਸਿਗਰਟਾਂ, ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਜ਼ਰਦੇ ਦਾ ਨਸ਼ਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦਾ ਸੁੱਕਿਆ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬੰਦੂਕ ਦੇ ਬੁੱਗ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।

-"ਤਖਾਣਵੱਧੀਆ, ਆਹ ਨਾਸਲ ਈ ਵੰਝ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰੀ ਰੱਖਦੇ..।"

-"ਕਿਉਂ ਉਏ ਦਰਸ਼ਣਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਚੰਡੀ ਚੜ੍ਹੀ ਐ? ਹਰ ਵੇਲ਼ੇ ਕਾਲਜ 'ਚ ਸੂਹਣ ਈ ਖੜ੍ਹੀ ਰੱਖਦੈਂ..?"

"ਇਹ ਬਾਈ ਧੀ ਭੈਣ ਦੀ ਲਿਹਾਜ ਨ੍ਹੀ ਕਰਦਾ ।" ਉਸ ਨੇ ਠੁਣਾਂ ਬਿੱਲੇ ਸਿਰ ਭੰਨਿਆਂ।

-"ਗੱਲ ਦੱਸ, ਸਿੱਧੀ ਗੱਲ..! ਕਹਾਣੇਂ ਨਾ ਪਾਅ..!"

-"ਇਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹਾਉਕੇ ਜੇ ਲੈਂਦੇ..!"

-"ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੱਸ ਤੇਰੀ ਧੀ ਲੱਗਦੀ ਐ ਕਿ ਭੈਣ..? ਜਾਂ ਕੋਈ ਚਾਚੀ ਮਾਸੀ ਲੱਗਦੀ ਐ..?"

-"ਕਰ ਲੈਣ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਤੱਤੀਆਂ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ! ਤੇਰੇ ਸੂਲ ਹੁੰਦੇ? ਜੇਆਪ ਤੋਂ ਨ੍ਹੀ ਉਠਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਗੋਡਿਆਂ ਦੇ ਫਿੱਟੇ ਮੂੰਹ ਨਾ ਆਖ..!"

-"ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਨ੍ਹੀ ਨੇੜੇ ਖੰਘਣ ਦਿੰਦੀ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪੈ ਲੈਣ ਦੇ ਖ਼ੈਰ..!"

ਹਾਸਾ ਮੱਚ ਗਿਆ।

-"ਬੱਸ, ਬਹਿਜੋ ਹੁਣ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ...। ਖਾਧੇ ਪੀਤੇ ਜਿੰਨਾਂ ਕੰਮ ਤੁਸੀਂ ਕਰਤੈ !'

ਸਾਰੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਏ।

ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕੰਨਟੀਨ ਵਿਚ ਆਏ ਇਸ ਭੂਚਾਲ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ ਸੀ।

ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ!

ਸਾਰੇ ਹੀ ਕਲਾਸਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣੇਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾਈ ਕਿਸੇ ਧੁੰਦ ਦੇ ਬੱਦਲ ਵਾਂਗ ਉਡੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਹੁਸਨ ਦੀ ਮੂਰਤ! ਉਸ ਦੀ ਜੁਆਨ ਛਾਤੀ ਸੀਨੇਂ ਵਿਚੋਂ ਡੁੱਲ੍ਹ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਹੁਸਨ ਪਿੱਛੇ ਸਾਰਾ ਕਾਲਜ ਸ਼ੁਦਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਝੀਲ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ