ਸਿਰਫ ਵੀਹ ਗੋਲੀਆਂ

 

ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਓ, ਮੇਰੇ ਵੀਰੋ, ਪੰਜਾਬੀ ਭਰਾਵੋ ਤੇ ਦੋਸਤੋ ਆਓ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਮੋਢਾ ਜੋੜੋ ਤੇ ਸਹੁੰ ਚੁਕੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਾਂ ਮੁਲਤਾਨ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ ਲਵਾਂਗੇ ਜਾਂ ਇਥੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਲਾਹੌਰ ਦੀਆਂ ਜੂਹਾਂ ਤਾਂ ਟੱਪਾਂਗੇ ਜਦ ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਕਿਲੇ ਦੀਆਂ ਚਾਬੀਆਂ ਬੱਝੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਸਾਰੇ ਅਫਸਰਾਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਕੱਢਿਆ।

ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਮਗਰ ਹਾਂ। ਅੱਜ ਮੁਲਤਾਨ ਦਾ ਗੜ੍ਹ ਟੁਟਣਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਏ। ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਸਾਥੀ ਵਿਛੋੜਾ ਹੀ ਦੇ ਜਾਏ। ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸੱਟ ਸਹਾਰ ਲਾਂਗੇ ਪਰ ਇਹ ਨਮੋਸ਼ੀ ਸਾਥੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਝੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੱਖਣੇ ਹੱਥ ਲਾਹੌਰ ਪਰਤ ਜਾਈਏ। ਸਾਰੇ ਅਫਸਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।

ਅਰਦਾਸਾ ਸੋਧੇ। ਅਜ਼ਾਨ ਦਿਓ। ਆਰਤੀ ਕਰੋ। ਤੇ ਤਲਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬੋਸੇ ਦਿਓ। ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਦੇ ਤਿੰਨ ਜੱਥੇ ਬਣਾਓ। ਇਕ ਦਾ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਨਲੂਆ ਤੇ ਦੂਜੇ ਦਾ . ਸਰਦਾਰ ਨਿਹਾਲ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਦਾ ਅਤਰ ਸਿੰਘ। ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਆਪੇ ਹੀ ਚੁਣ ਲਓ। ਇਕੇ ਵੇਲੇ ਤਿੰਨ ਸੁਰੰਗਾਂ ਲਾਓ. ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਬਾਰੂਦ ਭਰੋ ਤੇ ਫੇਰ ਇਕੇ ਵੇਲੇ ਤਿੰਨਾਂ ਸੁਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗੇ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਅੱਖ ਦੇ ਝਮਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਕਿਲੇ ਉਤੋਂ ਅੱਗ ਦੀਆਂ ਹਾਡੀਆਂ ਪੈਣ, ਗੋਲੀਆਂ ਵਰੁਣ, ਤੀਰ ਛੁਟਣ ਪੱਥਰ ਵਗਣ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਤੁਸਾਂ ਆਪਣੇ ਪੈਂਤੜੇ ਨਹੀਂ ਛਡਣੇ। ਇਕ ਦੀਵਾਰ ਉਡੀ ਤੇ ਕਿਲਾ ਤੁਹਾਡਾ। ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਬੰਦੇ ਮੌਤ ਦੇ ਗਲ ਲਗਦੇ ਹਨ, ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਗਲਵਕੜੀਆਂ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੇਖਾਂਗਾ। ਇਕ ਵਾਰ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਨੇ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਗੜ੍ਹੀ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਲਾਲਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਨਾਲ ਘੁਲਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ।

ਅਮਾਮ ਬਖਸ਼ਾ, ਤੂੰ ਤੋਪਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਕਿਲੇ ਦੀਆਂ ਬੁਰਜੀਆਂ ਵਲ ਫੇਰ ਦੇ। ਕਿਲੇ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਤੇ ਫਾਇਰ ਕਰ। ਧੂੰਏ ਦੇ ਬੱਦਲ ਬਣਾ ਦੇ। ਰਾਤ ਪਾ ਦੇ ਧੂੰਏ ਦੀ। ਏਨੇ ਚਿਰ ਵਿਚ ਸੁਰੰਗਾਂ ਲੱਗ ਜਾਣਗੀਆਂ।

ਜਵਾਨਾਂ ਦਾ ਜੱਥਾ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਤੇ ਅਮਾਮ ਬਖਸ਼ ਨੇ ਤੋਪਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿਤੇ। ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰ ਗਿਆ। ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਧੂੰਆਂ, ਰਾਲ