ਚਿਹਰਾ ਸੀ ਇਕ ਉਹ ਖੁਰ ਗਿਆ ਬਾਰਸ਼ ਦੇ ਔਣ ਨਾਲ

ਦੋ ਹੱਥ ਸਨ ਉਹ ਝੜ ਗਏ ਪਤਝੜ ਦੀ ਪੌਣ ਨਾਲ

 

ਸੂਰਜ ਗਿਆ ਤਾਰੇ ਗਏ ਚਿਹਰੇ ਹਜ਼ਾਰ ਚੰਦ

ਕੀ ਕੁਝ ਜਿਮੀਂ ਤੇ ਢਹਿ ਪਿਆ ਬੰਦੇ ਦੀ ਧੌਣ ਨਾਲ

 

ਘਰ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਇਕ ਦੀਪ ਸੀ ਫਿਰ ਉਹ ਵੀ ਬੁਝ ਗਿਆ

ਦੀਵਾਰ ਉਤੇ ਚੰਨ ਦੀ ਮੂਰਤ ਸਜੋਣ ਨਾਲ

 

ਮਰ ਖਪ ਗਿਆ ਨੂੰ ਦਿਸ ਨਾ ਕਿਤੇ ਪੈਣ ਘਰ ਦੇ ਰਾਹ

ਕਬਰਾਂ 'ਤੇ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੀਵੇ ਜਗਣ ਨਾਲ

 

ਇਕ ਇਕ ਨੂੰ ਚੁਕ ਕੇ ਵਾਚਣਾ ਮੇਰੇ ਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ

ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਪੱਤੇ ਔਣਗੇ ਪਤਝੜ ਦੀ ਪੌਣ ਨਾਲ

 

ਗੋਬਿੰਦ ਸੀ ਤੇ ਰਸੂਲ ਸੀ, ਈਸਾ ਸੀ, ਬੁੱਧ ਸੀ

ਤਪਦੇ ਥਲਾਂ 'ਚ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੌਣ ਕੌਣ ਨਾਲ