ਨੂੰ ਅਰਪਣ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਮੋਹ ਤਾਂ ਤੁੱਟਾ, ਪਰ ਸਰੀਰ, ਇੰਨਾਂ ਸੁਹਣਾ ਸਰੀਰ, ਮਨੁਖਾ ਦੇਹੀ ਜੋ, ਕਠਨਤਾ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਲਿਖੀ ਹੈ, ਐਵੇਂ ਗਈ। ਮਾਨੋਂ ਇਹ ਬੋਝਾ ਸਮਝਕੇ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਕਰਣੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕੀਮਤੀ ਦੇਹੀ ਵੀਰਾਂ ਦੀ ਰਖ੍ਯਾ ਵਾਸਤੇ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਰਚੇ ਮਾਨੁਖਾਂ ਦੀ ਪੀੜਾ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅਰਪ ਦਿਤੀ ਜਾਵੇ। ਦੇਹ ਨਾਲ ਮੋਹ ਤਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਛੱਟਾ, ਪਰ ਹਿਮਾਲੇ ਵਿਚ ਦੇਹ ਬਿਰਥਾ ਗਈ ਏਥੇ ਕੰਮ ਆਈ, ਜ਼ਾਲਮ ਦੀ ਤਲਵਾਰ ਖੁੰਢੀ ਕਰ ਗਈ, ਉਸ ਦਾ ਬਲ ਪੀਣ ਕਰ ਗਈ, ਦੁਖੀ ਤੇ ਮਜ਼ਲੂਮ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਸੁਖੀ ਤੇ ਸੁਤੰਤ੍ਰ ਕਰ ਗਈ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਧਰਮੀਆਂ, ਭਗਤੀ ਵਾਲਿਆਂ, ਗ੍ਯਾਨ ਵਾਲਿਆਂ, ਸਾਰੇ ਸਾਧੂਆਂ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਧਰਮ ਕਰਮ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਹੋ ਗਈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਇਕ ਦਿਨ ਸਭ ਕੁਛ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਜਾਏਗਾ। ਦੇਹੀ ਨਾਲ ਮੋਹ ਤੋੜਨਾ, ਦੇਹੀ ਦਾ ਦੇ ਦੇਣਾ, ਸਫਲਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਜੋਗੀ (ਲੋਮਾ ਸਾਹ ਲੈਕੇ ਤੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਬੰਦਨਾ ਕਰਕੇ)- ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਨੇ ਸੱਚ! ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਗੋਂ ਤਲਵਾਰ ਮਾਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਵੈਰੀ ਉਤੇ, ਉਹ ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਹਿੰਸਾ ਨਹੀਂ?

ਗੁਰੂ ਜੀ- ਜਦ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀਰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਨਾਉਂਦਾ, ਧਰਮ ਕਰਮ ਤੋਂ ਹੋੜਦਾ ਤੇ ਦੁਖ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਸਮਝਾਇਆਂ ਪ੍ਯਾਰ ਨਾਲ ਸਮਝਦਾ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਉਸ ਦੀ ਰੋਕ ਉਸਦੇ ਤ੍ਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਨੀ ਪਊ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਜ਼ੁਲਮ ਸਦਾ ਤੁਰਿਆ ਰਹੂ ਤੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਪੀੜਤ ਗੁਲਾਮ ਤੇ ਦੁਖੀ ਰਹ। ਜੇ ਇਹ ਦੁਖ ਹਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਤਲਵਾਰ ਫੜਨੀ ਪਉ। ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਹੋਕੇ, ਵੈਰ ਵਿਰੋਧ ਲੋਭ ਲਾਲਚ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਰਹਿਕੇ ਨਿਰੋਲ ਪਰਉਪਕਾਰ ਵਿਚ ਤਲਵਾਰ ਦਾ ਚਲ ਜਾਣਾ ਹਿੰਸਾ ਨਹੀਂ। ਹਿੰਸਾ ਨਾਲ ਮਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜੀਵਾਂ ਦੀ ਰਖ੍ਯਾ ਤਾਂ ਅਹਿੰਸਾ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜ਼ਾਲਮ ਆਪਣੀ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰਖਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਰਹਣਿ ਦੇਣਾ ਇਹ ਹਿੱਸਾ ਵਡੀ ਹੈ। ਇਸ ਹਿੰਸਾ ਦੀ ਹਿੰਸਾ ਕਰਨੀ ਅਹਿੰਸਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਰੋਗ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਔਖਧੀ ਰੋਗ ਨੂੰ ਮਾਰਦੀ