ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਨਿਰੰਕਾਰ ਕੇ ਸੱਚਖੰਡ ਵਿਚ ਪੁਗ-ਖਲੋਤਿਆਂ ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਦੀ ਦਿੱਬ ਲਤੀਫ਼ੀ ਕ੍ਰਾਂਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨਹਾਰੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਭੀ ਦਿੱਬ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਭਗਤਿ ਕਰਨਹਾਰੀ ਨਾਮ ਅਖੰਡਾਕਾਰੀ ਰਸਨਾ ਭੀ ਦਿੱਬ-ਕ੍ਰਾਂਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਰੀ ਦਿੱਬ ਰੋਮਾਵਲੀ ਦੀਆਂ ਕੋਟ ਕੋਟ ਦਿੱਬ ਜੀਭਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਸਨਮੁਖ ਭਗਤੀ ਪ੍ਰਾਇਣ ਹੋ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਜੁਟੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਭਗਤੀ ਦਾ ਸੱਚਖੰਡੀ ਨਜ਼ਾਰਾ ਵਰਣਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਸੋਈ ਜਾਣਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਰਤੱਖ ਪੇਖਿਆ ਹੈ। ਇਥੇ ਪੇਖਨ ਸੁਣਨ ਸੁਨਾਵਨ ਵਰਣਨ ਹੀ ਵਿਲੱਖਣ ਹੈ। ਬੱਸ ਬਿਸਮਾਦ ਹੀ ਬਿਸਮਾਦ ਹੈ। ਇਸ ਬਿਸਮਾਦ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਥੇ ਤਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕਥੇ ? ਬਸ ਅਕੱਥ ਹੀ ਹੈ। ਧੁਰ ਕੀ, ਧੁਰੋਂ ਆਈ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਰਟਣਾ, ਧੁਰੋਂ ਆਏ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦਾ ਜਪਣਾ ਅਤੇ ਜਪੀ ਜਾਣਾ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ। ਇਉਂ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੇ ਤੱਤ ਬਿਸਮਾਦੀ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋਈਦਾ ਹੈ । ਬਸ ਇਉਂ ਹੀ ਹੋਈਦਾ ਹੈ।

ਅਕਥ ਕਥਾ ਲੇ ਸਮ ਕਰਿ ਰਹੈ ॥

ਤਉ ਨਾਨਕ ਆਤਮਰਾਮ ਕਉ ਲਹੈ ॥੬੨॥

ਰਾਮਕਲੀ ਮ: ੧ ਸਿਧ ਗੋਸਟਿ, ਪੰਨਾ ੯੪੫

ਭਾਵ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ, ਗੁਰੂ ਰੂਪ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਲੈ ਕੇ, ਫਿਰ ਉਸ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ ਰੂਪੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੇ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਂਉਣ ਵਿਚਿ) ਲਗਾਤਾਰ ਲਗਾ ਹੀ ਰਹੇ ਤਾਂ ਜਾਂ ਕੇ ਆਤਮ ਰਾਮ ਰੂਪੀ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈਦਾ ਹੈ । ਬਸ ਨਾਮ ਦਾ ਜਪੀ ਜਾਣਾ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਕਰਨਾ ਹੈ । ਇਉਂ ਅਖੰਡਾਕਾਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜਾਪ ਵਾਲੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋ ਕੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲੀਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਗਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਅਰਥ- ਬੁਝਾਰਤਾਂ ਪਾ ਕੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ।

ਪਵਨ ਅਰੰਭੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮਤਿ ਵੇਲਾ॥ ਸਬਦੁ ਗੁਰੂ ਸੁਰਤਿ ਧੁਨਿ ਚੇਲਾ ॥

ਅਕਥ ਕਥਾ ਲੇ ਰਹਉ ਨਿਰਾਲਾ॥ ਨਾਨਕ ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਗੁਰ ਗੋਪਾਲਾ ॥

ਏਕੁ ਸਬਦੁ ਜਿਤੁ ਕਥਾ ਵੀਚਾਰੀ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੀ ॥੪੪॥

ਰਾਮਕਲੀ ਮ: ੧ ਸਿਧ ਗੋਸਟਿ, ਪੰਨਾ ੯੪੩

ਇਹ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਕਥਨ ਸਿੱਧਾਂ ਦੇ ਉਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦੇ ਉਤਰ ਵਿਚਿ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਿੱਧਾਂ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਤੋਂ-

ਕਵਣੁ ਮੂਲੁ ਕਵਣ ਮਤਿ ਵੇਲਾ॥ ਤੇਰਾ ਕਵਣੁ ਗੁਰੂ ਜਿਸ ਕਾ ਤੂ ਚੇਲਾ ॥

ਕਵਣ ਕਥਾ ਲੇ ਰਹਹੁ ਨਿਰਾਲੇ ॥ ਬੋਲੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਹੁ ਤੁਮ ਬਾਲੇ॥