੭. ਮੇਰਾ ਦਿਲ

 

ਚੰਨ ਚੁੰਨੀ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਲਹਿਰ ਜਿੰਦ ਬੇਚੈਨ,

ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਸਦਾ ਉਵੇਂ ਤੜਪਦਾ, ਹਿੱਲਦਾ ਅਵਾਜ਼ਾਰ ਜਿਹਾ

ਇਹ ਕਦੀ ਨਾ ਅਪੜਿਆ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ,

ਜਦ ਵਾਂਗ ਲਹਿਰ ਦੇ ਚੱਟਾਨ ਕਿਸੀ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਟੁੱਟਦਾ

ਟੋਟ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਇਕ ਖਿਣਕ ਕਿਸੇ

ਗਿਆਨ ਦੀ ਸਤੋ ਗੁਣੀ ਸ਼ਾਂਤੀ,

ਪਰ ਇਹ ਮੂਰਖ ਸਦਾ ਹਿੱਲਦਾ, ਟੁੱਟ-ਭੱਜ ਜਾਣ ਵਾਲਾ

ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਦਾ ਗਿਆਨ ਦੀ ਸੰਥਾ,

ਸੂਰਜ ਦੇ ਰੰਗੇ ਪ੍ਰਭਾਤ-ਬੱਦਲ ਦੇ ਫੰਙ ਦੇ ਰੰਗ ਫੜਕਦੇ

ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਘੋਂਸਲਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਉੱਡਦਾ

ਬੱਦਲ ਖਿੱਚਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਲਾ ਕੇ

ਖਿੜੇ ਘਾਹ ਦੇ ਬੁੰਬਲਾਂ ਉੱਤੇ ਉੱਡਦੀ ਨਿੰਬੂ ਰੰਗੀ ਤਿੱਤਲੀ

ਕਈ ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਚਿਤਾਉਂਦੀ,

ਸਵਾਣੀ ਸੋਹਣੀ ਕਿਸੀ ਦੀ ਹਸੀ ਇਕ ਆਪਣੀ

ਉਸ ਸਰਬ-ਗਿਆਨ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਮਟਕ ਵਿੱਚ ਮਾਰਦੀ,

ਇਹਦੇ ਸਾਰੇ ਵਰਤ ਨੇਮ ਪੱਕੇ ਸਭ ਗੋਸ਼ਟ ਕੀਤੇ ਕੱਚ ਦੀਆਂ,

ਵੰਙਾਂ ਵਾਂਗ ਸਜਨ ਮਾਰ ਸੋਟੀ ਭੰਨਦੇ,

ਮੇਰੇ ਪਾਸੋਂ ਇਹ ਦਿਲ ਰੁਕਣਾ, ਬੰਨ੍ਹਣਾ ਹੁਣ ਅਨੀਤ ਹੈ,