੯. ਕਾਲੀ ਕੂੰਜ ਜਿਹੜੀ ਮਰ ਗਈ

 

ਕਾਲੇ ਫੰਙਾਂ ਵਾਲਾ ਉਹ ਉੱਚਾ ਉੱਡਣ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ,

ਆਪਣੇ ਗੀਤ ਦੀ ਗੂੰਜ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਜਿਹਦਾ ਰੂਹ ਸੀ ਆਪ ਮੁਹਾਰਾ

ਤੜਪਦਾ ਪਾਗ਼ਲ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਦੀ ਚੰਨ-ਦੁਪਹਿਰ ਵਿੱਚ ਢੂੰਡੇ

ਉਹ, ਪ੍ਰਭਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਾਲੇ ਫੰਙ ਫੜਕਾਉਂਦਾ,

ਧੁਰ ਗਗਨਾਂ ਉਪਰ ਉੱਡਦਾ ਜਾਂਦਾ

ਨਿੱਕੇ ਫੰਙਾਂ ਨਾਲ ਅਨੰਤ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਨਿੱਕੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਫੜ ਸੀ,

ਇਹ ਪੰਛੀ ਕਿ ਦਿਲ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਲਾਲ ਕਲੀ ਵਿੱਚੋਂ

ਫੁਟਦਾ ਕਿਸੇ ਅਨੰਤ ਆਤਮਾ ਪਿਆਰ

ਦਾ ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ ਇਕ ਉਡਾਰੂ ਦਿਲ

ਉਹ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਦੀ ਏਕਾਂਤ ਵਿੱਚ ਝੀਲ ਉਪਰ ਰੁਮਕਦੀ

ਨਿੱਕੀ ਲਹਿਰ ਦੇ ਚਾਂਦੀ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ

ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹੋਇਆ ਦਰਿਆ ਦੀ ਰੇਤ ਨੂੰ

ਖਿਲਾਰਦਾ, ਚੁੰਝਾਂ ਮਾਰਦਾ,

ਆਪਣੀ ਰੂਹੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ,

ਅਹੰਕਾਰ ਰਹਿਤ ਫੁੱਲ-ਅਹੰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਝੂੰਮਦਾ,

ਕਹਿੰਦਾ ਇਕ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ, ਉੱਚਾ ਹੋਇਆ ਮਾਣ ਵਿੱਚ-

ਧਰਤਿ ਮੇਰੀ

ਅਕਾਸ਼ ਮੇਰਾ