ਉਹ ਅਸਾਂ ਨਹੀਂ ਤੱਕਣਾ, ਦੂਰ ਦੂਰ ਰੱਖਣਾ !

ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ,

ਸੂਖਮ ਜਿਹਾ ਭੇਤ ਇਥੇ ਵੀ,

ਮਾਦੇ ਦੇ ਅੰਧਕਾਰ ਵਿਚ,

ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਇਕ ਬਿਰੂਪ ਜਿਹਾ ਸਿਦਕ ਜੰਮਦਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਿਦਕ

ਸਿਦਕ ਕਰ ਪੁਕਾਰਦੇ,

ਮਨ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਕੋਠੜੀ ਵਿਚ ਜੰਮਿਆਂ ਸਿਦਕ ਨਾਂਹ,

ਇਹ ਭੁੱਲ ਹੰਕਾਰ ਦੀ !

ਇਸ ਸਿਦਕ ਦੇ ਬਿਰੂਪ ਨੂੰ,

ਦੂਰ ਦੂਰ ਰੱਖਣਾ,

ਪਛਾਨਣਾਂ ਬਿਰੂਪ ਹੈ ਤੇ ਇਹਦਾ ਗਲੀਆਂ ਦਾ ਮੰਗਣਾ ।

ਸਿਦਕ ਆਉਂਦਾ ਜਦ ਕਲੇਜੇ ਤੀਰ ਵੱਜਦਾ,

ਪਲ ਛਿਣ, ਘੜੀ ਘੜੀ, ਕਦਮ ਕਦਮ,

ਦਮ ਬਦਮ-ਚੁਭਦਾ, ਖੋਭਦਾ ਆਪਣੀ ਤਿਖੀ, ਤ੍ਰਿਖੀ ਅਣੀ, ਆਖਦਾ ਦਸ,

ਪੀੜ ਠੀਕ ਹੈ ?

ਤਾਂ ਸਿਦਕ ਆਉਂਦਾ !

 

ਮਨ ਮੇਰਾ ਹਨੇਰਾ ਗੁਪ ਮੁੜ ਮੁੜ ਕਰਦਾ,

ਹੰਕਾਰ ਦੈਵ ਵਾਂਗੂੰ ਵਿਚ ਆਣ ਵੜਦਾ,

ਮਾਰਦਾ ਵਡੇ ਵਡੇ ਗੁਰਜ ਹਨੇਰੇ ਦੇ,

ਮੇਰੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਆਈਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ, ਨਿੱਕੀਆਂ ਨੂਰ ਦੀਆਂ ਰਸ਼ਮੀਆਂ ਨੂੰ,

ਆਖਦਾ ਮੇਰਾ ਘਰ, ਨਿਕਲ, ਤੁਸੀ ਕਿਥੋਂ ਆਈਓ ?

ਪਰ ਹੋਰ ਹੋਰ ਤੀਰ ਵਾਂਗੂੰ ਹੰਕਾਰ ਨੂੰ ਪਰੋਦੀਆਂ, ਲਿਪਟਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾਂ ਖਾ,

ਖਾ, ਸੋਨਾ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਦਿਲ 'ਤੇ ਡੋਹਲਦੀਆਂ,