ਕਾਕੂ : ਜਾਹ, ਤੇ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਉਸ ਨੂੰ! (ਦੀਪਾ ਦੌੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)

ਹੁਣ ਉਹ ਨਿਆਣੀ ਨਹੀਂ, ਮੁਟਿਆਰ ਹੋ ਗਈ ਐ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਗਾਹ ਹੇਠ ਰਖਿਆ ਕਰ।

ਸੰਤੀ : ਉਹ ਜਾਂਦੀ ਵੀ ਕਿਥੇ ਐ ? ਬਸ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਐ।

ਕਾਕੂ : ਹਾਂ ਹਾਂ, ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਘਰ ਬਹਿ ਕੇ ਕਰੇ।

ਸੰਤੀ : ਮੈਂ ਰੋਟੀਆਂ ਥੱਪ ਕੇ ਭੱਠੀ ਤਪਾ ਰਹੀ ਸਾਂ, ਧਾਰ ਕੱਢਣ ਕੌਣ ਜਾਂਦਾ ?

ਇਹ ਮਾਰ-ਖੁੰਡੀ ਗਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦੇਂਦੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਦੁੱਧ ਚੋਣ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਛੜ ਮਾਰੀ। ਹੁਣ ਤੀਕ ਛਾਤੀ ਦੁਖਦੀ ਐ। ਉਹ ਬੈਣੋ ਦੇ ਹੱਥ ਪਈ ਹੋਈ ਐ। ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਧਾਰ ਕੱਢੇ ਤਾਂ ਕੱਢੇ।

ਕਾਕੂ : ਭੁੱਲ ਗਈ ? ਵਾੜੇ ਵਿਚ ਸਰਬਣ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਦੇਖੀ ਗਈ ਸੀ। ਦੀਵੇ ਬਲ ਉਠੇ ਸਨ। ਬਣਸੋ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬੈਣੋ ਸਰਬਣ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਗਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਗੱਲ ਉਡ ਗਈ। ਸੰਤੀ : ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਜੀਭ ਫੜੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ? ਖੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਤੀਵੀਆਂ। ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਆਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ, ਕੋਈ ਐਬ ਨਹੀਂ ਉਸ ਵਿਚ।

ਕਾਕੂ : ਤੇਰੀ ਤਾਂ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਹੋਈ ਐ। ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਸਾਕ ਟੋਲਿਐ ਉਸ ਲਈ। ਕੋਈ ਘੋੜੀ ਮੰਗਦਾ ਸੀ, ਕੋਈ ਜੋੜੀ। ਇਹ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਕਰਮ ਚੰਗੇ ਸਨ ਕਿ ਮੌੜਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸਾਕ ਲੈ ਲਿਆ।

ਸੰਤੀ : ਮੁੰਡਾ ਦੇਖਿਆ ਏ ਕਿ ਸੁਣੀ ਸੁਣਾਈ ਉੱਤੇ ਆਫਰਿਆ ਫਿਰਦੈਂ?

ਕਾਕੂ : ਮੈਂ ਆਪ ਦੇਖ ਕੇ ਆਇਆਂ। ਸਾਰੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਲੁਹਾਰਾ ਕੰਮ ਅੱਬਲ ਐ। ਮੁੰਡਾ ਬੜਾ ਤਗੜਾ। ਪੰਦਰਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਘੱਟ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਲੋਹੇ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਵੇ।

ਸੰਤੀ : ਫੱਤੇ ਘੁਮਿਆਰੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਕਾਲਾ-ਧੂਤ ਐ।

ਕਾਕੂ : ਹੂੰਹ! ਏਸ ਲਈ ਕੋਈ ਤਸੀਲਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਕਿਥੋਂ ਭਾਲ ਲਿਆਵਾਂ। ਨੀ ਇਹ ਤਾਂ ਵੇਹਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ-ਅੰਗ ਪੈਰ ਹਿਲਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਦੇਹ ਨੇ ਛੇਕੜ ਪੀਲਾ ਹੀ ਹੋਣਾ ਹੋਇਆ। ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਯਾਦ ਰਖੀ ਉਸ ਨੂੰ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਵਾੜੇ ਵਿਚ ਨਾ ਭੇਜੀਂ। ਜੇ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸੂਹ ਵੀ ਪੈ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਕ ਛਡ ਦੇਣਾ ਐ।

ਸੰਤੀ : ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਕਵੱਲੀਆਂ ਸੁਝਦੀਆਂ ਨੇ। ਮੈਂ ਉਸ ਦਿਨ ਪੁਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਗਊ ਦੀ ਪੂਛ ਫੜ ਕੇ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਸੀ।

ਕਾਕੂ : ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਆਂ ਕੀ ਕਰਦੀ ਐ ਉਥੇ। ਐਨਾ ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਨਜ਼ਾਮ ਸੱਕੇ ਦੀ ਘੋੜੀ ਦੋ ਫੇਰੇ ਲਾ ਕੇ ਆ ਗਈ। ਸੋਧਾਂ ਬੱਕਰੀ ਚਾਰ ਕੇ ਮੁੜ ਆਈ। ਤੰਦੂਰ ਤੋਂ ਸਾਰੀਆਂ ਤੀਵੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾ ਕੇ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਤੀਕ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਜਿਥੇ ਜਾਂਦੀ ਐ ਛਪਰੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਐ। (ਦੀਪਾ ਦੌੜਦਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।)

ਦੀਪਾ : ਬਾਪੂ!