ਕਾਕੂ : ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਕੰਡੇ ਵਾਂਗ ਰੜਕਦੀ ਐ।
ਸੰਤੀ : ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਘੁਲ ਗਈ ਹੈ।
ਕਾਕੂ : ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਂਗ ?
ਸੰਤੀ : ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਲਹੂ ਵਾਂਗ।
ਕਾਕੂ : ਏਸੇ ਲਈ ਤੇਰਾ ਲਹੂ ਫਿੱਟਿਆ ਹੋਇਐ। ਤਦੇ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਗਾਰ ਐ। ਤੇਰੀ ਮੱਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਠਾ ਗੇੜਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਐ।
ਸੰਤੀ : ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਪੁੱਠੀ ਦਿਸਦੀ ਐ-ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਖਿਝਦਾ ਰਹਿਨੈਂ। ਤੇਰੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਕਾਲਖ ਫਿਰੀ ਹੋਈ ਐ, ਏਸੇ ਲਈ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ।
ਕਾਕੂ : ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿਸਦੈ।
ਸੰਤੀ : ਮੱਚੇ ਹੋਏ ਲੋਹੇ ਦਾ ਬੁਰ ਉਡ ਉਡ ਕੇ ਤੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਰਚ ਗਿਐ। ਦਿਨ ਰਾਤ ਲੋਹਾ ਕੁਟਦੇ ਕੁਟਦੇ ਤੂੰ ਆਪ ਲੋਹਾ ਹੋ ਗਿਐਂ-ਠੰਢਾ, ਬੇਕਿਰਕ ਬੇਹਿੱਸ...ਉੱਨੀ ਵਰ੍ਹੇ ਹਥੌੜੇ ਦੀਆਂ ਅੰਨ੍ਹੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਭੰਨ ਦਿੱਤਾ ਏ ... ਪੂਰੇ ਉੱਨੀ ਵਰ੍ਹੇ।
ਕਾਕੂ : ਕਿਉਂ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਸਿਵੇ ਫਰੋਲਦੀ ਐਂ।
ਸੰਤੀ : ਕਿਉਂ ਨਾ ਫਰੋਲਾਂ, ਇਹ ਸਿਵੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਬੁਝੇ। ਇਹਨਾਂ ਹੇਠ ਸਦਾ ਅੰਗਾਰ ਮਘਦੇ ਰਹੇ। ਜਦ ਬੈਣੋ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਦੋ ਤੀਵੀਆਂ ਵਸਦੀਆਂ ਸਨ । ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਦੀਆਂ ਦੁਸ਼ਮਣ। ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਲਹੂ ਮੈਨੂੰ ਡੰਗਦਾ ਸੀ। ਬੈਣੋ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰੀਕਣ ਸੀ। ਉਹ ਠੀਕ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਗ਼ਲਤ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਪੂਰਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਸੁੱਤੇ ਭਾਗਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਦਾਰ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਹੋਣੀ ਹੰਢਾ ਲਈ। ਬੈਣੋ ਮੇਰਾ ਹੀ ਰੂਪ ਸੀ।
ਕਾਕੂ : ਬਦਲੇ-ਖੋਰਾ ਖੂਨ! ਚੰਦਰੀ ਔਲਾਦ!
ਸੰਤੀ : ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ, ਨੂੜ ਕੇ, ਧਮਕਾ ਕੇ। ਉਹ ਇਹ ਜ਼ੁਲਮ ਨਾ ਝੱਲ ਸਕੀ। ਉਹ ਬਾਗ਼ੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਵੰਗਾਰਿਆ ਤੇ ਤੇਰੀ ਹੈਂਕੜ ਭੰਨੀ।
ਕਾਕੂ : ਤੇਰੀ ਇਹ ਮਜਾਲ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਆਖੇਂ ? ਬੇਹਯਾ ਔਰਤ! (ਮਾਰਨ ਲਗਦਾ ਹੈ।)
ਸੰਤੀ : ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਜੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਚੁੱਕਿਆ। ਤੂੰ ਉਸ ਦੇ ਇਸ ਗੁਨਾਹ ਨੂੰ ਕਦੇ ਮੁਆਫ਼ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੈਥੋਂ ਉਸ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈ ਰਿਹੈਂ.. ਹੂੰਹ! ਸੱਚ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਸੁਹਾਗ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਦੀਵੇ ਨੂੰ ਫੂਕ ਮਾਰ ਕੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ। ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜਗਾਏ ਬਗੈਰ। ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਡੌਲਿਆਂ ਤੇ ਘੁਮੰਡ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ 'ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਲੋਹਾ ਕੁੱਟਣ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਲੋਹਾ ਹੀ ਸਮਝਿਆ। ਲੋਹਾ-ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨਾ ਕੋਈ ਰੀਝ, ਨਾ ਸੱਧਰ, ਨਾ ਤੜਪ। ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ? ਅੰਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਜ਼ਾਲਿਮ। ਸਰੀਰ ਦੀ
