ਅੰਦਰਲੇ ਨੈਣ

ਅੱਖ-       ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਅੱਖ

ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ

ਮੇਰੇ ਸਾਂਈਆਂ!

ਛਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰ

ਇਸ ਦੇ ਇਲਮ ਤੇ ਅਕਲ 'ਤੇ।

 

ਸੱਕੇ ਹੁਣ ਬੀ ਤੁਸਾਨੂੰ ਨ ਦੇਖ

ਤਿੱਖੇ ਚਾਨਣੇ ਰਹੀ ਚੁੰਧ੍ਯਾਇ-

ਹਾਂ, ਚਾਨਣੇ ਇਲਮਾਂ ਦੇ ਤੇਜ।

 

ਕਰ ਦਿਓ ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਸੁਵੱਲੀ

ਖੁਹਲ ਦਿਓ ਸੁ ਅੰਦਰਲੇ ਨੈਣ,

ਤੈਨੂੰ ਲੈਣ ਜੋ ਸਿਆਣ

ਵਿਚ ਚਾਨਣ, ਹਨੇਰ, ਚੁੰਧ੍ਯਾਨ,

ਤੈਨੂੰ, ਮੇਰੇ ਸਾਂਈਆਂ! ਸਾਂਈਆਂ!

 

ਹਰ ਜਾ, ਹਰ ਰੰਗੇ, ਹਰ ਸੂ

ਕਰਦਾ ਖੇਲਾਂ ਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਅਸੰਗ

ਸੁਹਣਾ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦਾ ਸਰਦਾਰ। 17.