ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਜਾਣਿਆ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਕਿਸੇ ਲਾਜਵਾਬ ਨਾਇਕਤਵ ਦੀ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਸਨਕੀ ਦੇ ਬਿਰਤਾਂਤ ਨਹੀਂ। ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਮੇਰੀ ਲਿਖਤ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਉਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਝਲਕੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਖ਼ਾਸ ਸਮੇਂ ਸਮਾਂਤਰ ਜੀਵੇ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਆਸ਼ਾਵਾਂ ਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਸਨ।

ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨੌਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਦੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਵਿਚਾਰਾਂ 'ਤੇ ਇਕਾਗਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਮੁਤਾਬਕ ਸੂਪ ਦੇ ਪਿਆਲੇ ਦੀ ਹੇਠਲੇ ਦਰਜੇ ਦੀ ਇੱਛਾ ਤੱਕ ਸਭ ਕੁਝ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਹਾਂ, ਜੇਕਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਰੋਮਾਂਚਕ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਵਾਲਾ ਵੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਾਕੀ ਜਣਿਆਂ ਲਈ ਕੁਝ ਜੀਵੰਤ ਪ੍ਰਸੰਗਾਂ ਨੂੰ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਆਮ ਵਰਣਿਤ ਵੇਰਵਿਆਂ ਵਰਗੇ ਹੀ ਹੋਣਗੇ।

ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਸਿੱਕਾ ਹਵਾ ਵਿਚ ਉਛਾਲਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਸਿੱਧਾ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਉਲਟਾ। ਆਦਮੀ, ਜੋ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪੈਮਾਨਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਦਮੀ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਰਾਹੀਂ, ਮੇਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਕੇ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਪਾਸਾ ਆਉਣ ਦੀਆਂ ਦਸ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਂ ਕੇਵਲ ਇਕ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਇਕਦਮ ਉਲਟ ਸਥਿਤੀ ਹੋਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸ ਦੀ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਅਫ਼ਸੋਸ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਬੁੱਲ੍ਹ ਉਹੀ ਵਰਣਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇ। ਕੀ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸਾਡਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਕਦੇ ਵੀ ਸੰਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਵਧੇਰੇ ਕਰਕੇ ਅਸਥਾਈ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੂਚਨਾਤਮਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਕੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਗੈਰ- ਸਮਝੌਤਾਪੂਰਨ ਰਵੱਈਆ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ ? ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਇਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਟਾਈਪਰਾਈਟਰ ਉਹੀ ਕੁਝ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਉਸਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚ ਪਰਿਵਰਤਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੁਣ ਮ੍ਰਿਤਕ ਹਨ। ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ।

ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਇਹ ਨੋਟਿਸ ਲਿਖੇ ਉਹ ਉਸੇ ਪਲ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨੇ ਅਰਜਨਟੀਨਾ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ। ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੋਟਿਸਾਂ ਨੂੰ