ਵੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਕਵੀ ਮਨ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਹਤ ਹੋਣ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਸੰਵੇਦਨਾ ਜਦੋਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਵਟ ਰਹੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਪੱਥਰ ਵਿਚ ਵਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬੇਵਿਸ਼ਵਾਸੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਉਪਰਾਮਤਾ ਦੀ ਇਹ ਧੁਨੀ ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਵਾਰ ਵਾਰ ਪਰੋਖ ਰੂਪ 'ਚ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਥੇ ਕਵੀ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਆਪਣੀ ਉਪਰਾਮਤਾ ਦਾ ਕਾਵਿ-ਬਿਰਤਾਂਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਿਰਜਦਾ ਸਗੋਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਵਿਚ ਬਦਲ ਰਹੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ

ਕੋਈ ਗੀਤ ਸੁਣਦਾ ਸਾਂ

ਤਾਂ ਰੋ ਪੈਂਦਾ ਸਾਂ

ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸਾਂ

ਤਾਂ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦਾ ਸਾਂ

ਅਚਨਚੇਤ ਏਨੇ ਖੰਜਰ

ਪਿੱਠ 'ਚ ਆ ਖੁਭੇ ਇਕਦਮ,

ਕਿ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਖੰਜਰਾਂ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾਣਿਆ

ਤੇ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਈਆਂ

ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ

ਹੁਣ ਅੱਥਰੂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ

ਦੁੱਖ ਜੰਮ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅੰਦਰ

(ਪੱਥਰ ਦੇ ਵਾਂਗ....। (ਪੰਨਾ.99)

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਵੀ ਆਪਣੀ ਸੂਖ਼ਮ ਤੇ ਸਥੂਲ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚਲੀ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਵੱਖ- ਵੱਖ ਕਾਵਿ ਜੁਗਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਕਾਵਿ ਸਿਰਜਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤੇ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਰਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਨਵੀ ਸੰਵੇਦਨਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਘੋਖਦੀ ਪਰਖਦੀ ਹੋਈ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਚਿਤਰਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਵਿਰੋਧਤਾਈਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਜੜ੍ਹ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨਾਤਨੀ ਪਰੰਪਰਕ ਮੁੱਲ ਵਿਧਾਨ ਨੂੰ ਨਕਾਰਨ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਡੀ ਸਮੁੱਚੀ ਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੱਥਠੋਕਾ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਥੇ ਕਵੀ ਦੀ ਸੁਰ ਚਿੰਤਨੀ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਅੰਦਰਲੀ ਪਰਿਕਰਮਾ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਅੰਤ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਨੁਕਤਿਆਂ ਦੁਆਲੇ ਕੇਂਦਰਤ ਹੋਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਬੁਰਛਾਗਰਦੀ ਪਿੱਛੇ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਧਿਰਾਂ ਦੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਧੋਂਸ ਅੱਗੇ ਕਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਂਦਾ