੨. ਮੈਂ ਵਾਂਗ ਫੁਹਾਰ ਉਤਰਿਆ,

ਪਰਬਤ ਤੇ ਆ ਕੇ ਢੱਠਾ ।

ਕਈ ਹੋਰ ਕਰੋੜਾਂ ਉਤਰੇ,

ਇਕ ਤੋਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕੱਠਾ ।

ਸੂਰਜ ਨੇ ਸੁਟ ਸੁਟ ਕਿਰਨਾਂ,

ਉਸ ਤੋਦੇ ਨੂੰ ਪੰਘਰਾਇਆ ।

ਚਸ਼ਮੇ ਦੀ ਸੂਰਤ ਬਦਲੀ,

ਝਰਨੇ ਦਾ ਰੂਪ ਵਟਾਇਆ।

ਨਾਲੇ ਤੋਂ ਨਦੀ ਚਲਾਈ,

ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਛਾਇਆ।

ਸਾਗਰ ਵਿਚ ਧੱਕਾ ਦੇ ਕੇ,

ਮੁੜ ਕਰ ਕਰ ਭਾਫ ਉਡਾਇਆ ।

ਮੈਂ ਭਵਿਆ ਲਖ ਲਖ ਵਾਰੀ,

ਹਰ ਵਾਰੀ ਕੀਤੀ ਧਾਈ,

ਸੱਧਰ ਸੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਭਾਰੀ,

ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਉਹੋ ਉਚਾਈ।

ਪਰ ਪੈਰ ਮੇਰਾ ਬਣ ਭਾਰਾ,

ਹੇਠਾਂ ਹੀ ਗਿਆ ਨਿਘਾਰਦਾ ।

ਜੇ ਵੱਸ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ,

ਭੁਲ ਕੇ ਭੀ ਛਾਲ ਨ ਮਾਰਦਾ ।