ਬੋਲ!

ਕਿ ਮੇਰੇ ਭੁੱਖੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਸੰਗੀਤ ਰਸ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰੇ।

ਬਾਹਾਂ ਖੋਲ੍ਹ।

ਕਿ ਇਕ ਸ਼ਰਾਬੀ ਤੇਰੀ ਗਲਵਕੜੀ ਵਿਚ ਬੇਹੋਸ਼ ਸੌਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਅਫਸੋਸ। ਜਾਗ ਕਿੰਨੀ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜਾਗ ਖੁਲ੍ਹੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਲਾਲ ਗੁਸੈਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਸਾਹਮਣੇ ਦੀਵਾਰ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਤੇ ਕ੍ਰੋਧੀ ਬਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਮੈਂ ਮਨ ਵਿਚ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਇਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਧੋਖਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਅਨੁਭਵ ਸਚਾਈ ਵੀ ਬੇਅਰਥ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਜੀਅ ਕੇ ਨਹੀਂ ਡਿੱਠਾ, ਪਰ ਕੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਲਾਰਾ ਹੀ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਖਿੱਚ-ਖਿੱਚ ਬੁੱਢਿਆਂ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੋਵੇ।

'ਕਿਸੁ ਨਾਲਿ ਕੀਚੈ ਦੋਸਤੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਚਲਣ ਹਾਰੁ ।

ਮੇਰਾ ਗੁੱਸਾ ਅਜੇ ਉਤਰਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਤਸਵੀਰ ਸੁੰਦਰੀ ਦੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਬੇਤਹਾਸ਼ਾ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ। ਠੋਸ ਕੰਧ ਨਾਲ ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਟੱਕਰ ਖਾ ਕੇ ਪਿਛੇ ਹੱਟ ਗਈਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਗੁਸੀਲਾ ਜੋਸ਼ ਹਾਰ ਖਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਤਸਵੀਰ ਵਿਚ ਚਿੱਬ ਪੈ ਗਿਆ। ਕੁਦਰਤ ਮੇਰੀ ਬੇਵਕੂਫੀ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੇਵਕੂਫੀਆਂ ਵਿਚ ਚੂਰ ਸਾਂ। ਜਿਉ ਹੀ ਅੱਗੇ ਪਈ ਕਾਪੀ ਭੁਆ ਕੇ ਵਗਾਈ, ਉਹ 'ਖਰੜ' ਕਰਦੀ ਇਕ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚ ਮੂਧੀ ਜਾ ਪਈ।

ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਬੌਂਦਲੀ ਨਜ਼ਰ ਉਸ ਪਵਿੱਤਰ ਹਸਤੀ ਵਲ ਕੁਦਰਤੀ ਗਈ। ਮੈਂ ਇਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਬੇਅਖ਼ਤਿਆਰ ਨੀਵਾਂ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਗੁਰੂਦੇਵ ਦੀ ਰੂਹ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ, 'ਆਤਮ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਾਰੀਆਂ ਬਲਦੀਆਂ ਸੜਦੀਆਂ ਕਾਮਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ । ਨਾਗਾਂ ਦੀ ਵਿਸ ਚੰਦਨ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗਾੜਦੀ। ਆਤਮ ਸ਼ਾਂਤੀ ਬਿਨਾਂ ਕੀਤੀ ਹਰ ਲਾਲਸਾ ਦੋਜਖੀਂ ਭਟਕਣਾ ਹੈ।

ਮਹਾਤਮਾ ਸੱਚ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਰ ਜਦ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਵਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿੰਦਾ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਤਾਲੀਮਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਹਨੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਰੁਲਾ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਨ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ। ਇਹ ਇਕ ਜਨਾਨੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਸੀ। ਇਹੀ ਕੋਈ ਗਿਆਰਾ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਸ ਉਤੇ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਸੱਦਿਆ ਹੈ ।

‘ਕਿਉ?’

'ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ।‘

'ਕਿਸ ਸੱਦਿਆ ਹੈ ? '

‘ਭੈਣਜੀਆਂ ਨੇ।‘