ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਜੋ ਕਰੀਮਾ ਲਿਆਈ ਸੀ । ਕਰੀਮਾ ਨੇ ਫਿਰ ਡਬਲ ਰੋਟੀ ਤੇ ਮੱਛੀ ਪਲੇਟ ਵਿਚ ਰੱਖੀ ਤੇ ਕੱਪਾਂ ਵਿਚ ਹੋਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾ ਦਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਖ਼ਰੀ ਬੂੰਦਾਂ ਕੱਪਾਂ ਵਿਚ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, "ਮਾਲਕ ਮੈਨੂੰ ਆਗਿਆ ਦਿਓ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਹੋਰ ਸ਼ਰਾਬ ਲੈ ਆਵਾਂ, ਇਹ ਤਾਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਏ।”

ਉਸ ਨੇ ਕਰੀਮਾ ਵਲ ਨਜ਼ਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵੇਖਿਆ, ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਸਫ਼ਰ ਤੇ ਦੂਰ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਝਲਕ ਸੀ, ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਨਹੀਂ, ਇਹ ਹਾਲ ਦੀ ਘੜੀ ਵਾਸਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ।”

ਉਹ ਸਾਰੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਖਾ ਪੀ ਕੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਖਾ ਪੀ ਕੇ ਵਿਹਲੇ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼, ਜੋ ਸਮੁੰਦਰ ਜਿੰਨੀ ਡੂੰਘੀ ਤੇ ਚੰਦਰਮਾ ਕਾਰਨ ਉਠਦੇ ਜਵਾਰਭਾਟੇ ਜਿੰਨੀ ਤੀਬਰ ਸੀ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਨ ਲੱਗਾ, "ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਓ, ਮੇਰੇ ਹਮਸਫ਼ਰ ਵੀਰੋ, ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਵਿਛੜਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਏ। ਅਸੀ ਬਥੇਰਾ ਚਿਰ ਇਕੱਠੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ, ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਤਿੱਖੇ ਚਟਾਨੀ ਪਹਾੜਾਂ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਅਤੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜੂਝਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਅਸੀ ਫਾਕੇ ਵੀ ਕੱਟੇ ਹਨ ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਜਸ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਹੈ। ਅਕਸਰ ਅਸੀ ਤਨ ਤੋਂ ਨੰਗੇ ਵੀ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪਰ ਅਸੀ ਸ਼ਾਹੀ ਲਿਬਾਸ ਵੀ ਪਹਿਣਿਆ। ਅਸੀ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਇਕੱਠੇ ਸਫ਼ਰ ਕੀਤਾ ਪਰ ਹੁਣ ਅਸੀ ਵਿਛੜ ਰਹੇ ਹਾਂ । ਤੁਸੀ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਇਕੱਠੇ ਅੱਗੇ ਵਧੋਗੇ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

“ਭਾਵੇਂ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਤੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਧਰਤੀਆਂ ਸਾਨੂੰ ਅੱਡ ਕਰ ਦੇਣਗੀਆਂ, ਫਿਰ ਵੀ ਅਸੀਂ ਪਵਿੱਤਰ ਪਹਾੜ ਦੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਵੇਲੇ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਥੀ ਹੋਵਾਂਗੇ।

"ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹਵਾਂ ਵਲ ਤੁਰੀਏ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਦਿਲੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਤੇ ਨਸੀਹਤਾਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ :

"ਹੱਸਦੇ ਗਾਉਂਦੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਤੁਰਦੇ ਜਾਓ, ਪਰ ਤੁਹਾਡਾ ਹਰ ਕੀੜ ਸੰਖੇਪ ਤੇ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਗੀਤ ਜੁਆਨੀ ਵਿਚ ਹੀ