"ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਤਾਕਤਵਰ ਆਦਮੀਆ ਨੇ ਅਜਿੱਤ ਕਿਲ੍ਹੇ ਉਸਾਰੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਚਿਤਰਕਾਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਚਿਤਰਕਾਰੀ ਨਾਲ ਸਜਾਉਂਦੇ ਵੇਖਿਆ, ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰੀਂ ਇਹ ਪਿਆ ਕਿ ਧਰਤੀ ਨੇ ਉਬਾਸੀ ਲਈ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡ ਕੇ ਸਾਰੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਮੁਹਾਰਤ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਵਲੋਂ ਸਿਰਜੇ ਤੇਜਸਵੀ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਹੜਪ ਕਰ ਲਿਆ।
"ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਧਰਤੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦੁਲਹਨ ਵਾਂਗ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਹਪਣ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਮਨੁੱਖੀ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਬਣੇ ਗਹਿਣੀਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਹਰਿਆਵਲ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰਢੇ ਦੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੋਡ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਕੀਮਤੀ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੈ।
"ਪਰ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੈਵਤਵ ਵਿਚ ਕ੍ਰੋਧ ਅਤੇ ਤਬਾਹੀ ਵਿਚਕਾਰ ਦਾਨਵ ਵਾਂਗ ਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਤੱਤਾਂ ਦੀ ਕ੍ਰੋਪੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦਾ ਖੜਾ ਵੇਖਿਆ।
"ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਮੀਨਾਰ ਵਾਂਗ ਮਨੁੱਖ ਬੇਬੀਲੋਨ, ਨਿੰਨੇਵਾਹ, ਪਾਲਮਿਰਾ ਅਤੇ ਪੌਂਮਪੇ ਦੇ ਥੇਹਾਂ ਵਿਚ ਖੜਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਸ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਹ ਖੜਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਅਮਰਤਵ ਦਾ ਗੀਤ ਗਾਇਆ :
"ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹੈ ਧਰਤੀ ਦਾ ਹੈ
ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਲੈਣ ਦਿਉ,
ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ, ਮਨੁੱਖ, ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।"
