ਗਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਖ਼ੁਦਾ ਨੇ ਸਾਡੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਆਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਬਾਨ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਇਆ ਹੈ।
"ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਓ ਮਹਿਬੂਬਾ, ਉਹ ਮੁਹੱਬਤ ਮਨੁੱਖੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੜੱਪ ਕਰ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਮਿਲਣੀ ਵੇਲੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਯੁੱਗਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣ ਚੁਕਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਛੜਣ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਏਨਾ ਤਾਕਤਵਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰ ਸਕਦਾ।
"ਤੇਰੇ ਵਲ ਪਹਿਲੀ ਤਕਣੀ ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਤੱਕਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਸ ਘੜੀ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਦੀਵਤਾ ਵਿਚ ਅਤੇ ਰੂਹ ਦੇ ਅਮਰ ਹੋਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ।
"ਅਜਿਹੀ ਘੜੀ ਕੁਦਰਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਿਮਾਣਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਆਪਣਾ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਨਿਆਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ।
"ਪਿਆਰੀਏ, ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਉਹ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਨਦੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਕੰਢੇ ਬੈਠਕੇ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ? ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਤੇਰੀਆ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸੇ ਪਲ ਦਸ ਦਿਤਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਤਰਸ ਵਿਚੋਂ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਨਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਉਪਜਿਆ ਸੀ? ਅਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਨਿਆ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਏ ਤੋਹਫੇ ਦਾਨ ਵਜੋਂ ਦਿਤੇ ਤੋਹਫਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਮਹਾਨ ਹਨ।
"ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਪਿਆਰ ਜੋ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਸਹਿਵਨ ਆਏ ਬਟੇਰੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸੜ੍ਹਾਂਦ ਮਾਰਦੇ ਖੜੇ ਪਾਣੀਆਂ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
"ਪਿਆਰੀਏ, ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਈ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਮਹਾਨਤਾ ਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਸਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ- ਇਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੋ ਸਾਡੀ ਪਹਿਲੀ ਮਿਲਣੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਜੋ ਸਦੀਵਤਾ ਤਕ ਨਿਭੇਗੀ।
"ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਅਜਿਹੀ ਤਾਕਤ ਪੈਦਾ
