ਕਰ ਦਿੰਦੀ।
ਮੈਂ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਗੰਦਗੀ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਰੁਲਦਾ ਅਤੇ ਆਦਮ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਲਿਬਾਸ ਉਤੇ ਝਪਟਦਾ ਵੇਖਿਆ। ਦੂਰ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਗਮ ਉਤੇ ਹੰਝੂ ਕੇਰਦੇ ਵੇਖਿਆ।
ਮੈਂ, ਪਾਦਰੀ ਫਰੇਬੀ ਲੂੰਬੜਾਂ ਵਾਂਗ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਝੱਗ ਸੁੱਟਦੇ ਵੇਖੇ ਅਤੇ ਝੂਠੇ ਦਰਦੀ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਖੋਹਣ ਲਈ ਸਾਜਸ਼ ਕਰਦੇ ਤੇ ਮਨਸੂਬੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਵੇਖੇ।
ਮੈਂ, ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮੁਕਤੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸਿਆਣਪ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਦੇ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਸਿਆਣਪ ਉਸ ਦੀ ਕੁਰਲਾਹਟ ਨੂੰ ਅਣਸੁਣੀ ਕਰਦੀ ਵੇਖੀ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਸਿਆਣਪ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਦਿਤਾ ਸੀ।
ਤੇ ਮੈਂ ਉਪਦੇਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਪੂਜਾ ਵਿਚ ਮਗਨ ਆਕਾਸ਼ ਵਲ ਝਾਕਦੇ ਵੇਖਿਆ ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਲਾਲਚ ਦੇ ਟੋਇਆਂ ਵਿਚ ਧੱਸ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।
ਮੈਂ ਇਕ ਨੌਜੁਆਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ ਰਾਹੀਂ ਇਕ ਸੁੰਦਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਜਿੱਤਦੇ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸੱਚੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸੁੱਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਇਸ਼ਟਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸਨ।
ਮੈਂ ਕਾਨੂੰਨਦਾਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਹਲੇ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖੇ ਅਤੇ ਫਰੇਬ ਦੀ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਵੇਚਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਚਕਿਤਸਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਸਾਦੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨਾਲ ਖਿਲਵਾੜ ਕਰਦੇ ਵੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਅਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਗਿਆਨੀਆਂ ਨਾਲ ਬੈਠਕੇ, ਆਪਣੇ ਬੀਤੇ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਸ਼ੌਕਤ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਰਤਮਾਨ ਦੀ ਵਧੀਆ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦੇ
