ਪੰਜਾਬੀ
ਅਪਭ੍ਰੰਸ਼ ਦੀ ਜੋ ਨਹੀਂ ਪਿਆਰੀ,
ਤਦ ਭਵ ਵਿਚ ਜਿਸ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ।
ਜਿਹੜੀ ਪੰਜਾਂ ਵਹਿਣਾਂ ਉੱਤੇ,
ਰਾਜ ਬਿਨਾਂ ਪਈ ਹੁਕਮ ਚਲਾਵੇ ।
ਜਿਸ ਫਰੀਦ ਨੂੰ ਬੋਲ ਸੁਣਾਏ,
ਤੇ ਨਾਨਕ ਤੋਂ ਗੀਤ ਗਵਾਏ।
ਅਮਰ ਦਾਸ ਨੇ ਆਨੰਦ ਲੀਤਾ,
ਗੋਗੀ ਮੰਗੀ ਮਾਈਂ ਮੀਤਾ !
ਦਾਮੋਦਰ ਦੇ ਸਿਰ ਹੱਥ ਧਰ ਕੇ,
ਅੱਖੀਂ ਡਿੱਠੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ।
ਸ਼ਾਹ ਹੁਸੈਨ ਨੇ ਦੁੱਧੂ ਪੀ ਪੀ,
ਖੂਬ ਪਿਆਈ ਸੂਫੀ ਮੱਤ ਦੀ।
ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਛੱਡੀ ਲੀਹ ਸ਼ੀਰਾਜ਼ੀ,
ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਇੱਜ਼ਤ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ।
ਜਿਸ ਦੇ ਸਦਕੇ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਨੇ,
ਦਿਲ ਤੇ ਵਾਹੇ ਵਤਨੀ ਨਕਸ਼ੇ ।
ਜਿਸ ਨੇ ਸੋਹਣੀ ਲਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ,
ਰਚਦੀ ਦੇਖੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਮੰਦਰ ।
ਤਪਦੀ ਸੱਸੀ ਹਿੱਕੇ ਲਾਈ,
ਸਾਹਿਬਾਂ ਦੀ ਜਿਸ ਕਦਰ ਕਰਾਈ।
