ਕਿਹੜੀ ਕਾਲ ਕੋਠੜੀ ਪਾਇਆ,

ਕੈਦੋ ਵਰਗਾ ਭਾਜੀ ਮਾਰ ?

ਹੁਨਰੋਂ ਸਖਣੇ ਕਲਾ ਪ੍ਰੇਮੀ,

ਕੀ ਤੂੰ ਪਿੰਜਰੀਂ ਪਾਏ ਨੇਂ,

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਾਹਿੱਤਕ ਤੇਜ ਗਵਾਇਆ,

ਪਾ ਲਿਹਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਅੰਧਕਾਰ ?

ਕੀ ਤੂੰ ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਾਇਰ ਟੰਗੋ,

ਜੋ ਦਬਾਉਂਦੇ ਸੰਗ ਅਪਣਾ,

ਮੂੰਹੋਂ ਫੁਲ ਕਿਰਦੇ ਪਏ ਜਾਪਣ,

ਤੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਨ ਖਾਰੇ ਖਾਰ ?

ਕੀ ਤੂੰ ਉਹ ਵੀ ਲੇਖਕ ਨੱਪੇ,

ਜੋ ਅਪਣਾ ਹੀ ਰੋਣਾ ਰੋਣ,

ਲੋਕ ਪਿਆਰੋਂ ਪੂਰੀ ਪਤ ਝੜ,

ਪਰ ਲਾਉਂਦੇ ਨੇਂ ਲਾਲ ਬਹਾਰ ?

ਕੀ ਤੂੰ ਵਿੱਸ ਭਰੀ ਗੰਦਲ ਦੀ,

ਜ਼ਰਾ ਛਿਲਾਈ ਕਰਨੀ ਨਹੀਂ,

ਨਾਂ ਲਈ ਅਣਖਾਂ ਰੋੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ,

ਬਣ ਬੈਠੀ ਗੰਗਾ ਦੀ ਧਾਰ ।

ਸੱਚ ਮੈਨੂੰ ਦਸ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ,

ਕੋਹਲੂ ਅੱਗੇ ਜੋਵੇਂਗਾ ।