ਵਾਰ ਵਾਰ ਬੀਤਦੇ ਹੋਏ ਪਲਾਂ ਸੰਗ

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਟੋਂਹਦਾ ਹਾਂ।

ਮੇਰੀਆਂ ਛੇ ਨਜ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮਾਂ,

ਪਿਛਲੇ ਐਤਵਾਰ ਮੇਰੇ ਹੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨਾਲ

ਉੱਧਲ ਗਈ ਹੈ,

ਤੇ ਮੈਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਫੜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ

ਕਿੰਨਾਂ ਦੂਰ ਨਿੱਕਲ ਆਇਆ ਹਾਂ,

ਮੇਰੇ ਨਕਸ਼ ਤਿੱਥ-ਪੱਤਰ ਦੀਆਂ,

ਲੰਘੀਆਂ ਤਰੀਕਾਂ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ,

ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਨੈਪੋਲੀਅਨ, ਚੰਗੇਜ਼ ਖਾਂ ਤੇ ਸਿਕੰਦਰ

ਮੇਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਗਏ ਹਨ,

ਅਸ਼ੋਕ ਤੇ ਗੌਤਮ ਬੇਬਾਕ ਤੱਕ ਰਹੇ ਹਨ,

ਬੇਪਰਦ ਪੱਥਰ ਦਾ ਸੋਮਨਾਥ

 

ਜੇ ਮੈਂ ਐਵਰੈਸਟ ਉਤੇ ਖਲ੍ਹੋਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ

ਤੇੜਿਆ ਪਿਆ ਤਾਜਮਹਲ,

ਪਿੱਤਲ ਦਾ ਹਰਿਮੰਦਰ

ਤੇ ਅਜੰਤਾ ਖੰਡਰ ਖੰਡਰ

ਤਾਂ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ

ਕੁਤਬ ਦੀਆਂ ਪੰਜ ਮੰਜ਼ਲਾਂ ਜੋ ਬਾਕੀ ਹਨ,

ਕੀ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹਨ ?

 

ਪਰ ਆਖ਼ਰ,

ਮੈਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,

ਕਿ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਜੂਪੀਟਰ ਦੇ ਪੁੱਤਰ

ਅਤੇ ਅਰਸਤੂ ਦੇ ਚੇਲੇ ਨੂੰ,

ਧੁੱਪ ਛੱਡ ਕੇ ਖਲੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ

ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੇੜ ਕੇਵਲ ਜਾਂਘੀਆ ਸੀ ।

 

ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ

ਹੁਣ ਖੁਬਸੂਰਤ ਪੈਡ ਲੂਹ ਦਿੱਤੇ ਹਨ

ਤੇ ਕਲਮ ਨੂੰ ਸੰਗੀਨ ਲਾ ਕੇ

ਜੇਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਤੇ ਲਿਖਣਾ ਲੋਚਦਾ ਹਾਂ