ਧਾਰ ਲਈ ਮੈਂ ਇਹ ਪੱਕੀ ਧਾਰਨਾ ।

ਬੱਝ ਗਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਹਿਰਸਾਂ, ਹਵਸਾਂ,

ਮੁਕ ਗਈ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ ਤੇ ਮਰ ਗਈ ਮੈਂ,

ਆਪਣੇ ਵਿਚ, ਅਪੁਣੇ ਅੰਦਰੇ ।

 

ਮੁੜ ਜੀਵੀ ਮੈਂ, ਮੌਤ ਪਿਛੋਂ, ਆਪਣੇ ਆਪ,

ਮੈਂ ਮਰਨਾ ਨਾ ਸੀ, ਮੋਈ ਨਾ, ਮੌਤ ਮੇਰੀ ਲਈ ਨਾ ਸੀ ।

ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਜੀਂਦੀ ਬਿਨ ਸਹਾਰੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ?

ਮੈਂ ਪੂਰਨ, ਅਡੋਲ, ਭਰਪੂਰ,

ਹੁਸਨ, ਹੁਨਰ, ਕਿਰਤ, ਰੱਬ-ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਿਛੇ ਭਜਦੀ ਨਾ-

ਕਿਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਭੱਜਣਾ ਹੁਣ ?

ਇਹ ਸਭ ਨਿਕਲਦੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ,

ਇਹ ਸਭ ਜੀਂਦੇ ਮੇਰੇ ਆਸਰੇ,

ਮੈਂ ਨਾ ਜੀਂਦੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਸਰੇ,

ਮੈਂ ਹੁਣ ਹੋਈ ਬਸ ਪੂਰਣਤਾ,

ਮੈਂ ਸਦਾ ਹੈ ਸਾਂ ਪੂਰਣਤਾ,

ਮੈਂ ਹਾਂ ਪੂਰਣ ਪੂਰਣਤਾ ।