ਨੀਹਾਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਖੁਦਾਂਦੇ ਹਨ,

ਅਟਾਰੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਛਤਾਂਦੇ ਹਨ,

ਤੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਬਹਿੰਦੇ ਹਨ,

ਜਿਵੇਂ ਕਬਰਾਂ ਅੰਦਰ ਮੁਰਦੇ !

ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਕੈਦੀ ਇਕੱਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ-

ਤਰਸ ਖਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ।

 

ਜਦ ਦਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਹਾਂ,

ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੋਠੜੀ ਵਿਚ ਬੰਦ ਨਹੀਂ,

ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇਸ, ਨਾ ਕਿਸੇ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿਚ ਕੈਦ,

ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਵੱਸਿਆ ਹਾਂ, ਆਜ਼ਾਦ, ਖੁਲ੍ਹਾ,

ਸਭ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਵੱਸੇ ਹਨ,

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਵੱਸਿਆ ਹਾਂ,

ਸਾਰੇ ਵੱਸੋਂ ਵੱਸੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਵੱਸਣ ਦੀ ਵੱਸੋਂ ।

 

ਆਓ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਓ, ਓ ਇਕੱਲਿਓ,

ਮੇਰੇ ਵੱਸਣ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵੜੋ,

ਮੇਰੇ ਵੱਸਣ ਵਿਚ ਵੱਸੋ,-

ਜੜ੍ਹਤਾ ਵਿਚ ਨਹੀਂ, ਸਾਵਧਾਨਤਾ ਵਿਚ ।

 

ਫੇਰ,

ਕੋਈ ਤੁਹਾਡਾ ਹੋਵੇ ਨਾ ਹੋਵੇ,

ਕੁਝ ਤੁਹਾਡਾ ਹੋਵੇ ਨਾ ਹੋਵੇ,

ਸਭ ਤੁਹਾਡੇ ਹੋਸਨ,

ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਹਾਡਾ ਹੋਸੀ,

ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਹੈ,

ਤੁਸੀਂ ਓਸ ਦੇ ਹੋ,

ਜੋ ਸਭ ਦਾ ਹੈ,

ਸਭ ਜਿਸ ਦੇ ਹਨ ।