37. ਭੁੱਖਾ

ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ,

ਮੈਂ ਬੈਠਾ ਹਾਂ,

ਖਾਲੀ, ਭੁੱਖਾ, ਪਿਆਸਾ, ਸੱਖਣਾ, ਸੁੰਞਾ ਤੇ ਪੋਲਾ,

ਇਕ ਰੋਣੀ ਸੱਦ ਲਗਾਉਂਦਾ-

'ਕੋਈ ਹੈ ? ਮੈਨੂੰ ਭਰੇ, ਸੱਖਣੇ ਨੂੰ !"

 

ਤੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ,

ਰੱਜੇ, ਕੱਜੇ, ਵੱਸਦੇ ਵਹਿੰਦੇ, ਦਾਨੀ, ਸਖੀ, ਲੱਖਾਂ ਦੇ ਦਾਤੇ,

ਵੰਡਣ ਦੀ ਬਾਣ ਪਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ-

ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਨੰਗਾ ਵੇਖ,

ਦੇਂਦੇ ਹਨ, ਦੌਲਤਾਂ ਦੇ ਦਾਨ,

ਹੱਸਦੇ ਰੱਸਦੇ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ।

 

ਉਸ ਵੇਲੇ,

ਇਹ ਦੌਲਤਾਂ, ਸਾਂਭਿਆਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂਭੀ ਦੀਆਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ,

ਨਿਕੇ ਨਿਕੇ ਬੁੱਕ ਮੇਰੇ, ਸੌੜੀ ਸੌੜੀ ਝੋਲੀ ਮੇਰੀ,

ਕਿਤਨਾ ਥੋੜਵਿਤਾ ਮੰਗਤਾ ਹਾਂ ਮੈਂ !

ਪਰ ਅਗਲੇ ਭਲਕ,

ਫਿਰ ਮੰਗਤਾ, ਤਰਸ ਯੋਗ, ਸਦਾ ਦਾ ਖਾਲੀ,

ਆ ਬੈਠਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਸਦਾ ਦਾ ਭੁੱਖਾ,

ਮੁੜ ਉਸੇ ਥਾਂ, ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ, ਉਹੋ ਸਦ ਲਗਾਉਂਦਾ-

"ਮੈਨੂੰ ਭਰੇ ਕੋਈ, ਮੈਂ ਖਾਲੀ !"