ਹੈ। ਪੈਰ ਥੱਲੇ ਦਬਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਪਦਮਾਵਤੀ ਹੈ। ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ।"

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬ੍ਰਜਮੁਕਟ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਆਖਿਆ-"ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਕਰਨਾਟਕ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"

"ਚਲੋ ਦੋਸਤ।"

ਦੋਸਤ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਮਿਲਦਿਆਂ ਹੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਘੋੜਾ ਕਰਨਾਟਕ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵੱਲ ਮੋੜ ਲਿਆ । ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਕੁਝ ਪਲਾਂ 'ਚ ਹੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਤੇ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਦੇ ਘਰ ਰੁਕੇ ਜਿਹੜੀ ਮਾਲਣ ਸੀ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵਾਸਤੇ ਫੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਬੁੱਢੀ ਦਾ ਨਿਯਮ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਜਾਂ ਸ਼ਾਮ ਇਕ ਵਾਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਲਈ ਫੁੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਇਕ ਦਿਨ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਬੁੱਢੀ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੂਡ 'ਚ ਵੇਖ ਕੇ ਆਖਿਆ-"ਮਾਤਾ ! ਕੀ ਤੂੰ ਸਾਡਾ ਇਕ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀ ਏਂ ?"

"ਕੀ?"

"ਕੀ ਤੂੰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤਕ ਸਾਡਾ ਇਕ ਸੁਨੇਹਾ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦੀ ਏਂ ?"

"ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤਕ ਤੁਹਾਡਾ ਸੁਨੇਹਾ...।" ਬੁੱਢੀ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਪੈ ਗਈ, ਫਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ? ਸੋਚ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਸੁਨੇਹਾ ਕੀ ਹੈ ?"

"ਤੁਸੀਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਏਨਾ ਹੀ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਮੰਦਰ ਦੇ ਬਗੀਚੇ 'ਚ ਜੀਹਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।”

"ਪਰ ਪੁੱਤਰ, ਜੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ...?"

"ਨਹੀਂ ਮਾਤਾ, ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।"

ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੱਲਬਾਤ 'ਚ ਚਲਾਕ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਬੁੱਢੀ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰ ਹੀ ਲਿਆ । ਬੁੱਢੀ ਚਲੀ ਗਈ । ਪਰ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ