ਲਈ ਮੈਂ ਚੱਲਿਆਂ।"

ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਬੇਤਾਲ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਉੱਡ ਕੇ ਉਲਟੀ ਦਿਸ਼ਾ 'ਚ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ਦੌੜ ਕੇ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਗਿਆ। ਪਰ ਬੇਤਾਲ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸੇ ਦਰਖ਼ਤ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਉਲਟਾ ਲਟਕ ਗਿਆ।

 

ਜੋ ਕੋਈ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ

ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਮੁੜ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ 'ਚ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਲੱਦ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤੇ ਬੇਤਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗਾ- ਇਕ ਵਾਰ ਵਰਧਮਾਨ ਨਾਂ ਦੇ ਰਾਜ 'ਚ ਇਕ ਰਾਜਾ ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਨਾਂ ਰੂਪਸੇਨ ਸੀ । ਉਹ ਬੜਾ ਪ੍ਰਤਾਪੀ, ਨਿਆਂ ਪਸੰਦ ਤੇ ਦਿਆਲੂ ਸੀ।

ਇਕ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰਾਜ 'ਚੋਂ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਉਹਦੇ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਆਇਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ-"ਮਹਾਰਾਜਾ ! ਮੈਂ ਬੜਾ ਦੁਖੀ ਹਾਂ । ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰੋ।”

“ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਦੁੱਖ ਏ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਮਦਦ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਏ।"

“ਮਹਾਰਾਜ ! ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ।” ਉਹ ਬੋਲਿਆ- “ਤੁਸੀਂ ਸੇਵਾ ਦਾ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਦੇ ਕੇ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੈਂ ਇਕ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸਿਪਾਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਰਾਜ ਸੇਵਾ ਦਾ ਇਛੁੱਕ ਹਾਂ ਮਹਾਰਾਜ ।"

“ਠੀਕ ਏ, ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਰਾਜਸੇਵਾ ਲਈ ਨਿਯੁਕਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸੰਕੋਚ ਦੇ ਦੱਸ ਕਿ ਰਾਜਸੇਵਾ ਬਦਲੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਤਨਖਾਹ ਦੇਈਏ ਕਿ ਤੂੰ ਸੁਖੀ-ਸੁਖੀ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰ ਸਕੇਂ।"

"ਮਹਾਰਾਜ! ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਸੌ ਮੋਹਰਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀਆਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀਆਂ