ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਭਲੀਭਾਂਤ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।"

ਉਹਦੀ ਮੰਗ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜੇ ਸਮੇਤ ਸਾਰੇ ਦਰਬਾਰੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ- "ਸੌ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਮੋਹਰਾਂ ਰੋਜ਼ ?"

ਰਾਜਾ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਕੀ ਹੈ ?"

“ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਬੀਰਬਲ ਹੈ ਮਹਾਰਾਜ।”

"ਤੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ 'ਚ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਜਣੇ ਹਨ ?”

“ਮਹਾਰਾਜ ! ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ, ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਤੇ ਧੀ। ਚੌਥਾ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹਾਂ।"

"ਇੰਨਾ ਛੋਟਾ ਅਤੇ ਸੀਮਤ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਤੂੰ ਸੌ ਮੋਹਰਾਂ ਪ੍ਰਤੀਦਿਨ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਏਂ ?” ਰਾਜੇ ਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ।

"ਹਾਂ ਮਹਾਰਾਜ ! ਇਸ ਤੋਂ ਘੱਟ ਤਨਖਾਹ 'ਚ ਮੇਰਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।"

"ਇੰਨੀ ਤਨਖਾਹ ਦੇ ਬਦਲੇ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰੇਂਗਾ ?"

“ਮੈਂ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰੂੰਗਾ ਮਹਾਰਾਜ, ਜਿਹੜਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ।”

ਰਾਜਾ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ । ਕੁਝ ਦੇਰ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ-"ਠੀਕ ਏ, ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅੰਗ-ਰੱਖਿਅਕ ਨਿਯੁਕਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ । ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਆਰਾਮ-ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਹਿਰਾ ਦਿਆ ਕਰੇਂਗਾ।"

ਫਿਰ ਮਹਾਰਾਜਾ ਨੇ ਖਜ਼ਾਨਚੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਸੌ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਮੋਹਰਾਂ ਦਿਵਾ ਦਿੱਤੀਆਂ।

ਦਰਬਾਰੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਇਸ ਫ਼ੈਸਲੇ 'ਤੇ ਬੜੇ ਹੈਰਾਨ ਸਨ, ਪਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੇ ਸਨ।

ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਬੀਰਬਲ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਸੇਵਾ 'ਚ ਜੁੱਟ ਗਿਆ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਨਿਸ਼ਠਾ ਨਾਲ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਆਰਾਮ-ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਹਿਰਾ ਦੇਂਦਾ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਆਪਣਾ ਮਿਹਨਤਾਨਾ ਲੈ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ?

ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੀ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਪਈ। ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ