ਉਚਿਤ ਸੀ । ਤਪੱਸਵੀ ਨਾਲ ਜੇਕਰ ਉਹ ਛੇੜਖਾਨੀ ਨਾ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਠੀਕ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਜੇਕਰ ਉਹਦੇ ਸੁਹੱਪਣ 'ਤੇ ਮੁਨੀ ਲੱਟੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਦੋਸ਼ ਮੁਨੀ ਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਸੁੰਦਰੀ ਨੇ ਛੇੜਿਆ ਕਿਉਂ ? ਇਸਦਾ ਹੀ ਫਲ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ।"

"ਤੂੰ ਠੀਕ ਕਹਿੰਦਾ ਏਂ' ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ।" ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਬੇਤਾਲ ਭੱਜਿਆ ਨਾ, ਸਗੋਂ ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਦੇ ਇਸ ਵਿਹਾਰ 'ਤੇ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਸੀ । ਉਹ ਤੇਜ਼-ਤੇਜ਼ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੇਤਾਲ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਸਾਰਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡਰਾਉਣਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

 

ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤਿਆਗ

ਵਿਕਰਮ ਕਾਹਲੀ-ਕਾਹਲੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਇਸ ਵਾਰ ਉਹਨੇ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

"ਏਨੀ ਕਾਹਦੀ ਕਾਹਲੀ ਏ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਤੁਰ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਜਾਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਾਂ ।"

ਵਿਕਰਮ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ । ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਬੋਲਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਿਰ ਭੱਜ ਜਾਵੇਗਾ ਤੇ ਸਾਰਾ ਦੋਸ਼ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਦੇਵੇਗਾ।

ਬੇਤਾਲ ਮੁਸਕਰਾਇਆ-“ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ! ਨਾਰਾਜ਼ ਲੱਗਦਾ ਏ। ਨਾਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੋ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਵੈਸੇ ਵੀ ਤੇਰਾ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਹਾਂ। ਸੁਣ, ਸਫ਼ਰ ਜ਼ਰਾ ਸਹਿਜਤਾ ਨਾਲ ਤੈਅ ਹੋਵੇ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ- ਗਾਂਧਾਰ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਬ੍ਰਹਮਦੱਤ ਨਾਂ ਦਾ ਇਕ ਸੇਠ ਸੀ । ਉਹ ਰਾਜੇ ਦਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੀ । ਗਾਂਧਾਰ ਨਰੇਸ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਰਜਾ ਦੇ ਹਿਤ 'ਚ