ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਉਮਰ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਤਾਂ ਜਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਪਰ ਸਾਡਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਕਰਕੇ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਣੀ ਹੈ, ਪਰ ਅਜੀਬ ਗਲ ਹੈ ਕਿ ਇੰਨਾ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਉਸ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਸ ਰਹੇ ਸਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸੌਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਆਪ ਹੀ ਕਹਿਣ ਲਗੇ ਕੋਈ ਗਲ ਨਹੀ ਸਵੇਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਗੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਸੌਵੋਂ। ਪਰ ਸਵੇਰੇ ਜੱਦ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲਗੇ "ਮੈਂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਗਲ ਸ਼ੁਰੂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ....."

ਸਵੇਰੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਜਦ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਚਲੇ ਤਾਂ ਫਰੂਕ ਕਹਿਣ ਲਗਾ "ਦਫਤਰ ਤੋਂ ਹੋ ਚਲੀਏ, ਉਹ ਸੀ, ਆਈ.ਡੀ. ਵਾਲਾ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਉਥੇ ਸਾਡੀ ਉੱਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।” ਮੈਨੂੰ ਲਗਾ ਕਿ ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਰੁਕਾਵਟ ਪਾ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰਾ ਵੀਜਾ ਵੇਖ ਕੇ ਫੋਟੋ ਸਟੇਟ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਅਤੇ ਪੁਛਣ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਚਲਾਂ ਕਿ ਨਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਸਮਝਦਾ, ਪਰ ਉਹ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਿ "ਤੁਸੀ ਇਕ ਉਚ ਡੈਲੀਗੇਸ਼ਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਸੁਰਖਿਆ ਲਈ, ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਉਚ ਅਫਸਰਾਂ ਵਲੋਂ ਲਈ ਹੋਈ ਹੈ,” ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸਾਂ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਕੀ ਸੁਰਖਿਆ ਕਰੇਗਾ?

ਜੱਦ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਵੇਖ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਇਹ ਹੀ ਉਹ ਪਿੰਡ ਹੈ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਸਾਡੇ ਵੱਡੇ ਵਡੇਰੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਪੈਲੀਆਂ, ਬਾਗਾਂ, ਘਰ, ਲੋਕ, ਘੋੜੀਆਂ ਅਤੇ ਕੀ-2 ਨਹੀਂ ਵੇਖਦੇ। ਪਰ ਪਿੰਡ ਫਿਰਨੀ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸੀ, ਬਾਹਰ ਵਲ ਕੋਈ ਮਕਾਨ ਨਾ ਬਨਣ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਨਹੀ ਸੀ ਲਗਦਾ। ਮੇਰੀ ਪਗੜੀ ਵੇਖ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੌਂਕ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਕਾਰ ਖਲਾਰੀ ਤਾਂ ਇਕ ਦਮ ਕਈ ਵਿਅਕਤੀ ਸਾਡੀ ਕਾਰ ਕੋਲ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸੀ.ਆਈ.ਡੀ. ਵਾਲੇ ਵੀ ਉਥੇ ਖੜੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਇਹ ਦਸਣ ਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਨੰਬਰਦਾਰ ਸ. ਲਛਮਣ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੋਤਰਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਕ ਹੀ ਅਵਾਜ ਵਿਚ ਦੋ, ਤਿੰਨ ਆਦਮੀ ਕਹਿਣ ਲਗੇ, "ਨਜ਼ੀਰ ਅਹਿਮਦ ਵਾਲਾ ਘਰ" ਲੋਕ ਜਮਾਂ ਹੁੰਦੇ ਗਏ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਸਪੀਕਰ ਵਿਚ ਬੋਲ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਚੜਦੇ