ਟੁਟਦੇ ਤਾਰੇ ਦੀ ਲਸ
(ਸ੍ਰੀ ਮਜੀਠੀਆ ਜੀ ਦੇ ਚਲਾਣੇ ਤੇ ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ)
ਨੀਲੇ ਅਜ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਇਕ ਤਾਰਾ ਟੁੱਟਾ।
ਗਗਨਾ ਦੇ ਸਿੰਗਾਰ ਨੂੰ ਉਹ ਕਰ ਗਿਆ ਬੁੱਟਾ।
"ਅੱਖ ਚੁੰਧਯਾਈ'' ਲਿਸ਼ਕ ਇਕ ਇਸ ਟੁਟਦਿਆਂ ਪਾਈ
ਵੱਲ ਅਕਾਸ਼ਾਂ ਤੱਕਦੀ ਤਦ ਵਿਸਮ ਲੁਕਾਈ।
ਅਚਰਜ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਵਦੇ, ਸਭ ਦੇਖਣਹਾਰੇ,
ਮਗਰੇ ਨਜ਼ਰ ਦੁੜਾਂਵਦੇ, ਉਸ ਨੂਰ ਨਜ਼ਾਰੇ।
ਵਾਹ ਵਾਹ ! ਮੂੰਹੋ ਆਖਦੇ, ਤੇ ਸਿਫ਼ਤਾ ਕਰਦੇ
ਇਕ ਦੂਏ ਨੂੰ ਦੱਸਦੇ, ਤੇ ਦਮ ਗੁਣ ਦਾ ਭਰਦੇ।
ਰਸਨਾਂ ਕਰਨ ਸਲਾਹੁਤਾ, ਨੌਂ ਵਗਦੇ ਨਾਲੇ,
ਹਨ ਗੁਣਹਾਰ ਪ੍ਰੋਦੀਆਂ ਬੀ ਕਲਮਾ ਨਾਲੇ।
ਪਰ ਉਹ ਤਾਰਾ ਕਰ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਧਾਈ ਲੰਮੀ
ਉਸ ਲਈ ਇਹ 'ਗੁਣ ਕਥਾ', ਹੁਣ ਹਈ ਨਿਕੰਮੀ ।
ਰਸਨਾ ਸਭੇ ਸੂਮ ਸਨ, ਜਦ ਸੀ ਓ ਜੀਂਦਾ,
ਕਲਮਾ ਸਨ ਸਭ ਸੁਤੀਆਂ, ਜਦ ਸੀ ਓ ਥੀਦਾ।
ਕਦਰ ਕੀਤਿਆਂ ਜਦੋਂ ਸੀ, ਦਿਲ ਉਸ ਦੇ ਖਿੜਨਾ,
ਖੂਹ ਸਲਾਹੁਤ ਨੇ ਤਦੋਂ, ਸੀ ਨਾਹੀ ਗਿੜਨਾ।
ਵਧਣਾ ਸੀ ਗੁਣ ਉਸਦੇ, ਜਦ ਕਦਰ ਪੁਆ ਕੇ
ਗੁਣ ਦੇਣਾ ਸੀ ਅਸਾਂ ਨੂੰ, ਕੁਛ ਹੋਰ ਵਧਾ ਕੇ ।
ਵਾਹ ਵਾਦੀ ਜਦ ਤੰਦ ਸਿਉ 'ਗੁਣ ਚੰਦ' ਵਧੀਜੇ
ਤਦੋਂ 'ਸਲਾਹੁਤ-ਸੰਘ' ਸਨ, ਸੁਖ ਰਹੇ ਘੁਟੀਜੇ ।
ਟੁਟਦੇ ਤਾਰੇ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਦੀ ਦੇਖੋ ਕਰਨੀ
