ਵੱਡਾ ਭਰਾ

ਸੀ ਤਾਂ ਆਸੂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਣਹਾਰ ਪਰ ਇਨਫੋਟ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬਿਤਾਏ ਹੋਏ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾਵਾਨ ਹੋਣ ਦਾ ਯਕੀਨ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਪੜ੍ਹਨੀਆਂ ਸਿੱਖ ਲਈਆਂ ਸਨ । ਸਕੂਲ ਜਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਗਿਆਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੂੰ ਸੂਰਜ, ਚੰਨ, ਤਾਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਬਿਰਖਾਂ, ਬੂਟਿਆਂ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ, ਪੰਛੀਆਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮਿਲੀ। ਉਸਦੀ ਟੀਚਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਜਾਨਵਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਾਇਨਾਸੋਰ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਮਨੁੱਖ ਚੰਨ ਉੱਤੋਂ ਹੋ ਆਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਹੁਣ ਮੰਗਲ ਉੱਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ; ਪੇੜ-ਪੌਦੇ ਸਾਡਾ ਆਧਾਰ ਹਨ; ਪਸ਼ੂ-ਪੰਛੀ ਸਾਡੇ ਮਿੱਤਰ ਹਨ; ਇਤਿਆਦਿਕ।

ਹਰ ਨਵੀਂ ਜਾਣੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੋਲ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਜਾਣਨ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰ ਕੇ ਉਸਦੀ ਟੀਚਰ ਉਸ ਵੱਲ ਉਚੇਚਾ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਟੀਚਰ ਦਾ ਧਿਆਨ ਪਾ ਕੇ ਆਸ਼ੂ ਘਰ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਅਤੇ ਸਨੇਹਲਾ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਦੌੜਨ-ਭੱਜਣ ਅਤੇ ਖੇਡਣ ਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਸੀ; ਘਰ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਵੀਰ, ਟੀਨੂੰ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੀ; ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬਾਕੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਮਿਲਦਾ ਸੀ; ਘਰ ਵਿਚ ਟੀਨੂੰ ਦਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਹੋਣ ਦਾ ਗੋਰਵ ਸੀ; ਆਸੂ ਨੂੰ ਘਰ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਦੋਵੇਂ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਬੱਸ ਏਨਾਂ ਹੀ ਸੀ ਆਸੂ ਦਾ ਬਾਲ-ਸੰਸਾਰ। ਆਸ਼ੂ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।

ਸੱਤ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਜਦੋਂ ਆਸੂ ਜੂਨੀਅਰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਡੇਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਸਕੂਲ ਵੱਸ ਤੋਂ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਪਰੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਕੁਦਰਤੀ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿਚ ਸਥਿਤ ਸੀ। ਹਰੇ ਮਖ਼ਮਲੀ ਘਾਹ ਨਾਲ ਬੱਜੀਆਂ ਗਰਾਉਂਡਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਕਾਰ ਵਡੇਰਾ ਅਤੇ ਹਿਰਦਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੁੰਦਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਗਰਾਉਂਡਾਂ ਦੇ ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਬਣੀ, ਉੱਚੇ ਦਾਂਤੇ ਦੀ ਸੰਘਣੀ ਵਾੜ ਤੋਂ ਪਰੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਬਾੜੀਆਂ ਵਿਚ ਉੱਗੇ ਹੋਏ ਜੰਗਲੀ ਫੁੱਲ ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਮੰੜਣ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਦਾਂਤੇ ਦੀ ਵਲਗਣ ਤੋਂ ਪਰੇ ਝਾੜੀਆਂ ਦੇ ਉਹਲੇ,