ਉਸਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਕਰਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਹ ਸਕੂਲ ਆਸੂ ਨੂੰ ਇਨਫੋਟ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਾ। ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਛਿਆ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਪੜ੍ਹ ਮਾਰੀਆਂ। ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਟਾਊਨ ਹਾਲ ਦੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਤੋਂ ਵੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਆ ਦੇਂਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਕੋਸ਼ਿਬ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਵਾਪਸ ਦੇਣ ਦੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਣ ਦੀ। ਉਸਦਾ ਦਾਅ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਵੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਉਸਨੂੰ ਕੀਲ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਨੂੰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਵੱਸਣਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਮਿੱਤਰਤਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਟੀਚਰ ਉਸ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਟੀਚਰ ਨੇ ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਉਚੇਚੇ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ' ਕੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੱਚਾ ਬਹੁਤ ਹੋਣਹਾਰ ਆਖਿਆ ਕਿ ਆਸੂ ਦੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ, ਟੀਨੂੰ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਉੱਤੇ ਰੈਡੀਮੇਡ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਫ਼ੈਕਟਰੀ ਦਾ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮਾਲਕ, ਭੁੱਖੂ ਭਾਈ ਪਟੇਲ ਵੀ ਆਇਆ। ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਆਸ਼ੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, "ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿਲਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਮੁੜ ਕੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।" ਜਦੋਂ ਆਬੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਟੀਨੂੰ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਅਤੇ ਆਬੂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਲੈ ਜਾਣ, ਲੈ ਆਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਦਾਰੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਖਿਆ, "ਟੀਨੂੰ ਹੁਣ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਸੰਭਾਲ ਓਨੀ ਔਖੀ ਨਹੀਂ। ਆਬੂ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਵੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹੋ। ਉਦੋਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ: ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇਰੀ ? ਆਸੂ ਸਿਆਣਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਤੁਹਾਡੀ ਸਹਾਇਤਾ ਬਿਨਾਂ ਸਕੂਲ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।"
ਇਲਵਰਡ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਇਕ ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਪਟੇਲ ਦੀ ਪ੍ਰੋੜਤਾ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਆਖਿਆ, "ਸਾਡਾ ਟੋਨੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨੋਂ ਇਕੱਲਾ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੱਸ ਇਕੋ ਵੇਰ ਗਈ ਸਾਂ ਮੈਂ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਉਣ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਇਕੱਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਕ ਗੋਰੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਕੇ ਘਰ ਆਇਆ।" ਇਕ ਦੀ ਗੱਲ ਮੁੱਕਦਿਆਂ ਦੂਜੀ ਬੋਲੀ, "ਆਸੂ ਦਾ ਸਕੂਲ ਹੈ ਈ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੂਰ। ਇਸੇ ਸਿੱਧੀ ਸੜਕੇ ਤੁਰੇ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਸੜਕ ਪਾਰ ਕਰਨੀ ਪੈਣੀ ਹੈ; ਓਥੇ ਵੀ ਲਾਲੀਪਾਪ ਲੰਡੀ ਖਲੋਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।"
"ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੇਖ-ਭਾਲ ਆਪ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ;
