"ਏਥੇ ਤਾਂ ਟੀਚਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਸੱਚਾ ਇਕ ਦਿਨ ਸਕੂਲੋ ਨਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਝੱਟ ਚਿੱਠੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਆ।" ਇਸ ਸੱਚ ਨੂੰ ਝੁਠਲਾਉਣਾ ਔਖਾ ਸੀ।
"ਆਸ਼ੂ ਤਾਂ ਹੈ ਵੀ ਸਮਝਦਾਰ; ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਨਾ ਝਗੜਾ। ਏਨ੍ਹੇ ਸਿੱਧੇ ਜਾਣਾ; ਸਿੱਧੇ ਆਉਣਾ। ਡਰ ਫਿਕਰ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਜਿਹੜੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਹੋਣ।"
ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਓਨਾ ਚਿਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ, ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਦੀ ਧੀ ਦੇ ਤਲਾਕ ਦਾ ਮਸਲਾ ਦਾਜ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਸੋਨੇ ਦੇ ਭਾਅ ਅਤੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੂੰ ਛੋਂਹਦਾ ਹੋਇਆ ਭਾਰਤੀ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿਚ ਨਾ ਲੈ ਵੜਿਆ।
ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਉੱਤੇ ਹੋਈਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਮਸਲਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣਾ, ਨਾ ਹੀ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਭੁੱਖੂ ਭਾਈ ਪਟੇਲ ਸਿਲਾਈ ਵਾਲੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਬੰਡਲ ਅਗਲੇ ਸੋਮਵਾਰ, ਆਸ਼ੂ ਦੇ ਘਰ ਸੁੱਟ ਗਿਆ। ਆਸ਼ੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸੋਚਿਆ। ਆਸੂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਵੀ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਆਸੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਉੱਤੇ ਛੱਡਿਆ। ਮਾਤਾ ਨੇ ਆਸ਼ੂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਸਕੂਲ ਜਾ ਅਤੇ ਘਰ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੰਗਲਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਤਜਰਬੇ ਦੇ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਆਸੂ ਇਕੱਲਾ ਸਕੂਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਵਾਪਸ ਆਇਆ। ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਨਵੇਂ ਤਜਰਬੇ ਦੇ ਚਾਅ ਦੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਬੁੱਧਵਾਰ ਨੂੰ ਮਾਤਾ ਨੇ ਸਿਲਾਈ ਵਾਲਾ ਬੰਡਲ ਖੋਲ੍ਹ ਲਿਆ।
ਆਸ਼ੂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਲੰਚ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਸੁਖਾਵੇਂ-ਸੁਹਾਵਣੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਆਸੂ ਆਪਣਾ ਲੰਚ ਬਾਕਸ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੁਸਤਕ ਲੈ ਕੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਗਰਾਉਂਡ ਤੋਂ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਪਰੇ, ਭਾੜੀਆਂ ਦੇ ਉਹਲੇ, ਧੁੱਪੇ ਬੈਠ ਕੇ, ਲੰਚ ਖਾ ਕੇ, ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜਾਈ ਘੱਟ ਸੀ। ਜੰਗਲੀ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰੇ ਚੌਗਿਰਦੇ ਵਿਚ ਇਕੱਲਾ ਬੈਠ ਕੇ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨੀ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ।
ਉਹ ਮੈਟਿਲਡਾ ਨਾਂ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸ ਚੈਪਟਰ ਉੱਤੇ ਪੁੱਜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਮੈਟਿਲਡਾ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਹੈੱਡ-ਟੀਚਰ, ਚਬੁੱਲ, ਗਿਆਰਾਂ ਸਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ, ਬਰੂਸ ਨੂੰ, ਅਸੈਂਬਲੀ ਹਾਲ ਵਿਚ, ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ, ਇਕ ਵੱਡਾ ਚਾਕਲੇਟ ਕੇਕ ਖਾਣ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਗੁਆਚਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਭੈ-ਭੀਤ ਪਾਤਰ, ਬਰੂਸ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਹਦਾਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਗਿਆਰਾਂ ਸਾਲ ਦੇ ਬਰੂਸ ਨੂੰ ਡੇਢ ਕਿਲੋ ਵਜ਼ਨ ਦਾ ਕੇਕ ਖਾਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ। ਜੇ ਉਹ ਨਾ ਖਾ ਸਕੇ ਤਾਂ ਹੱਡ-ਟੀਚਰ ਦਾ ਹੰਟਰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲਾਸੋ-ਲਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਹਾਲ
